Σύγχρονη Ζωή (Μια ποιητική της διαρκούς επανάληψης) / Tάσος Σαγρής

Δεν γνωρίζω αν μπορεί να υπάρξει ποίηση 

μέσα από την καθημερινή επανάληψη,

ίσως θα πρέπει να είναι μια ποιητική της διαρκούς επανάληψης

μια ποίηση της πεζότητας, των υπνωτισμένων χαμόγελων, 

των κουραστικών, αποκαρδιωτικών εργασιακών ωρών, 

της μικροαστικής φοβίας, του φόβου της αλλαγής,

μια ρυθμική μητροπολιτικού θορύβου, 

μια ιαχή μηχανών  και ανθρώπων που υπηρετούν ανάγκες 

με  μηχανικές επαναληπτικές κινήσεις.

Μια μουσική χωρίς ήχο, 

σαν το σιωπηλή απελπισία των απολιτίκ, 

των υποδουλωμένων πελατών,

των σιδεροδέσμιων υπαλλήλων,

 σαν τα ειλικρινή λόγια της πόρνης πριν το ξημέρωμα,

 σαν τα ουρλιαχτά της νύχτας στις παρυφές τις πόλης,

σαν τις ξεχασμένες περιπέτειες και τις τυχαίες ληστείες,

τους φόνους στα πεζοδρόμια 

και τα γερασμένα κορίτσια

που κοιτάνε με μάτια δακρυσμένα… 

στο τίποτα ….

απέναντι….

Μια μελωδική απαρίθμηση 

προϊόντων που μείναν στα ράφια,

τραπεζικών λογαριασμών που μείναν αχρέωτοι,

τίτλων προβληματικών εταιριών και

νεον μαρκίζες στην νεκρή λεωφόρο. 

Δανεικά όνειρα και

κλικ στο πληκτρολόγιο μες στο σκοτάδι

Προσπάθειες, υποσχέσεις, απολύσεις και γραφεία ευρέσεως εργασίας

Προτιμήσεις της στιγμής, 

αγορές με κάρτες και πλαστικές ηδονές του σαββατόβραδου,

μηχανοραφίες και πολεοδομικά σχέδια,

εικονοπλασίες της τηλεοπτικής πραγματικότητας,

θεαματικές ονειρώξεις από περιοδικά μόδας. 

Αριθμητικές  ρυθμικές επαναλήψεις.

Συζητήσεις  που μείναν ανέκφραστες, μίσος κρυφό,

πανικόβλητα λόγια, ανέκφραστα πρόσωπα

Σίγουρες λύσεις

Εβδομαδιαία διαγράμματα παραγωγικής δραστηριότητας 

Και ο ήχος των πυροβολισμών στην απομακρυσμένη βιομηχανική ζώνη

Εικόνες από εκτοπισμούς λαθρομεταναστών

Και αστικές ψευδαισθήσεις επιτυχίας, προόδου, ελπίδας

Η σύγχρονη ζωή και 

μια ποιητική της διαρκούς επανάληψης

θα εκφραζόταν τέλεια

μέσα από τις σιωπηλές ματιές

αυτών που γνωρίζουν την γλώσσα των αριθμών,

τα συνωμοτικά σχέδια εκατομμυριούχων,

τις υστερικές φωνές της πλούσιας διευθύντριας,

τα φοβικά ένστικτα των συνταξιούχων, την ηρεμία των πιστών εργαζομένων,

των επιτυχημένων στελεχών 

την σιγουριά των Υπουργών, και τις αυταπάτες των νεαρών 

στην πλατεία με τα κλαμπ, την αστυνομία και το εμπόριο ηρωίνης  

                                                                               

Θα μπορούσε να υπάρξει μια ποίηση 

βασισμένη στην μητροπολιτική καθημερινή εμπειρία;

Μια ποιητική των αποδείξεων πληρωμής, 

της  επανάληψης, των μηχανικών κινήσεων, 

των κυβερνητικών νομοθετήσεων, 

των ατομικών οριοθετήσεων 

και των ψυχικών αντιφάσεων;

Αποξενωμένοι πελάτες αιωρούνται στην κεντρική αγορά,

καλλιτέχνες αυλοκόλακες 

τραγουδούν ντυμένοι με φανταχτερές πληρωμένες σκιές, 

οι θεατές σιγομουρμουρίζουν την μελωδία αποκοιμισμένοι

Οι υπάλληλοι παίρνουν το λεωφορείο και γυρνάνε στο σπίτι… 

Βλέπουν μια ώρα τηλεόραση, τρώνε ένα στεγνό φαγητό 

και απομένουν παγωμένοι στο καναπέ…  Στις 12 και μισή όλα σταματούν…

όλοι μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους 

μέχρι να ενεργοποιηθούν από τον κεντρικό υπολογιστή ξανά την επόμενη μέρα

Αμυδρές μνήμες από τα παιδικά χρόνια,

 τα νεανικά πάρτυ,

 το πάθος του εφηβικού έρωτα 

και την χαρά του πρώτου μισθού 

μπερδεύονται στην αποκαμωμένη αναπνοή 

καθώς η μέρα τελειώνει… 

Το σώμα μένει ακίνητο… Η πόλη μένει σιωπηλή… 

Τα παιδιά και οι ερωτευμένοι 

ξεγλιστρούν στους δρόμους στο κέντρο της πόλης, 

πίνουν χασίς και αμφεταμίνες σε καταλήψεις και παράνομα rave party,

κάνουν σκληρό σεξ κρυφά στα πάρκα και επιτίθενται στην αστυνομία με βόμβες μολότοφ 

Η ανάσα του ανθρώπινου κόσμου αποπνέει φόβο και ανέλπιδη πλήξη… Η σκιά του πλήθους έχει το γκρίζο χρώμα της ηττοπάθειας… τα λόγια των περαστικών ξερνάνε μίσος και αντιπάθεια… Παιδιά πυροβολούνται στα στενά για λίγα σάπια  δολάρια… Μικροκλοπές, φτηνή διασκέδαση, multiplex κινηματογράφοι και γυαλιστερά περιοδικά μόδας… Επιτυχημένοι τηλεοπαρουσιαστές εκφράζουν τις ελπίδες και τα όνειρα των υποδουλωμένων πολιτών… Τα ψεύτικα λόγια των πολιτικών και οι τυφλές απόψεις των επιστημόνων τυλίγουν την κοινωνική ζωή σαν περιλαίμιο εξημερωμένου θηρίου… Η αντανάκλαση του εμπορεύματος γυαλίζει και τυφλώνει τα μάτια… 

Τα μάτια του πλήθους (αν τα δαγκώσεις) έχουν την γεύση χαρτονομίσματος… 

Δάγκωσε τα μάτια του πλήθους! 

Δάγκωσε τα μάτια του πλήθους! 

Δεν γνωρίζω αν μπορεί να υπάρξει ποίηση 

μέσα από την καθημερινή επανάληψη,

ίσως θα πρέπει να είναι μια ποιητική της διαρκούς επανάληψης,

μια  ποιητική τέχνη των μηχανιστικών αποφάσεων, τέχνη των εκφυλισμένων, 

των αλλοτριωμένων υπάρξεων, μια βαρετή τέχνη για  ανθρώπους φυλακισμένους σε κυνικές αντιφάσεις, παραδομένους σε φόβους και  ελεγχόμενες συγκεκριμένες διαδρομές    

Μια ποίηση της πεζότητας… 

Μια απόκρυφη ποίηση 

φτιαγμένη από ανθρώπους που κρυφά μισούν την ζωή τους

για ανθρώπους που την διαβάζουν σπάνια 

για να σκοτώσουν την καλά κρυμμένη 

απέραντη πλήξη τους 

Μια απόκρυφη ποίηση 

φτιαγμένη από ανθρώπους που κρυφά μισούν την ζωή τους

για ανθρώπους που την διαβάζουν σπάνια 

για να σκοτώσουν την καλά κρυμμένη 

απέραντη πλήξη τους 

Τάσος Σαγρής / Αθήνα 2012