"Θα μπορούσα να χαθώ μέσα στη νύχτα και να μην μπορείς να με δεις" / Τάσος Σαγρής

Θα μπορούσα να βρω μια κρυφή θέση στο διάστημα και να κρυφτώ εκεί,

θα μπορούσα να χαθώ μέσα στη νύχτα και να μην μπορείς να με δεις

να γίνω μια οπλισμένη κραυγή, μια εκρηκτική μηχανή , μια ανέλπιδη πράξη…

Θα μπορούσα να φύγω μακριά από την πόλη

και να τριγυρνώ  στον ορίζοντα

 καθώς τα αστέρια θα ανέτειλαν και θα χανόντουσαν ξανά

Θα μπορούσα να αφήσω την ιστορία των ανθρώπων πίσω μου

σαν ο πολιτισμός να τελειώνει στα χείλια σου

Θα κοιμόμουν στην αγκαλιά σου

 και θα τυλίγαμε  τις μέρες μας στα δάχτυλα,

σαν μιαν ευχή, σαν μια κρυφή στιγμή…

Θα κοιμόσουν μέσα στις νύχτες μου

και η ζωή θα εξελίσσονταν μέσα απ’ τα μάτια σου

Θα μπορούσαμε

να δραπετεύσουμε μαζί στην άκρη του κόσμου,

 εκεί που σχηματίζονται οι ιδέες  

και περιπλέκονται μεταξύ τους

όλα αυτά που θα συμβούν στο μέλλον,

εκεί που συναντιούνται 
αυτά που δεν θα συμβούν ποτέ

με όλα όσα ήδη γίναν…

Θα μπορούσαμε να ψάξουμε μαζί εκρηκτικούς μηχανισμούς

και πολυβόλα και να ξεκινήσουμε μαζί,

όσα δεν θα συμβούν ποτέ,

και

όλα όσα θα γίνουν

και

 όλα όσα ‘γίναν τελικά…

Θα μπορούσαμε

να δραπετεύσουμε μαζί στην άκρη του κόσμου,

να κρυφτούμε σε υπόγεια club, σε αναρχικές συνελεύσεις,

σε παράνομες παρέες αόρατες από τις κάμερες παρακολούθησης

και σε τοποθεσίες κρυμμένες από τον χάρτη της πόλης

και να αιωρηθούμε

πάνω  σε εκείνη την λεπτή γραμμή

που ενώνει τους πόθους

με τις βασικές ανάγκες,

να ζήσουμε

πέρα απ’ την άκρη της προγραμματισμένης ώρας,

 της εξαναγκασμένης πράξης,

 της αδυσώπητης πληγής του μετρημένου και πληρωμένου χρόνου

Πόσες μέρες  θα περάσουν

μέχρι να καταλάβουμε ότι περάσανε οι μέρες;

Πόσες ακόμα μέρες θα περάσουν άραγε…

μέχρι να καταλάβουμε ότι οι μέρες μας τελειώσαν;

Θα μπορούσαμε ίσως,

να μείνουμε

με τα μάτια απλανή,

και να κοιτάμε την ζωή

να περνάει από μπροστά μας

σαν μια πομπή μελλοθανάτων…

ή

Θα μπορούσαμε

να δοκιμάσουμε να κοιτάξουμε την ζωή

σαν μιά μοναδική,

μία

και

μοναδική

ευκαιρία να ζήσεις…

Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε μια τελευταία ευχή,

ένα τελευταίο χάδι,

 μια τελευταία επιθυμία πριν την εκτέλεση…

Θα μπορούσαμε να διακινδυνέψουμε τις ζωές μας

μόνο και μόνο

για να χαϊδέψουμε

τα όπλα μιας μελλοντικής επανάστασης

πολλά χρόνια πριν αυτή ξεσπάσει,

υπερασπιζόμενοι κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα,

αυτόνομες ζώνες, πειρατικές ουτοπίες,

ή

θα μπορούσαμε να μείνουμε ακίνητοι σαν εργαζόμενοι τυφλοί γελωτοποιοί,

σαν νάνοι στην αυλή των θεαμάτων,

αυλοκόλακες ηθοποιοί

στην βασιλεία της χορηγίας και των δημοσίων σχέσεων,

βασιλιάδες υπνοβάτες αφιερωμένοι στην τέχνη,

 την επιστήμη, την ακαδημαϊκή έρευνα,

την αρχιτεκτονική των άδειων ημερών,

με κρίσεις πανικού και  μισά χαμόγελα,

μεθυσμένοι, αποκοιμισμένοι σε μια τυχαία παγίδα

Θα μπορούσαμε να αποπειραθούμε να πάρουμε έναν άγνωστο δρόμο,

να χαθούμε σε μιαν άδεια πλατειά,

να κοιτάξουμε τον ουρανό λίγο πριν την καταιγίδα

και να κρυφτούμε σε μια μακρινή ,  

κρυφή αναπνοή του κόσμου

μέχρι να δούμε το διάστημα να απλώνεται μέσα από την ανάσα μας,

μέχρι να δούμε τα δάκρυα να λάμπουν σαν άστρα 
και να μας αγγίζουν το πρόσωπο,

μέχρι να αφουγκραστούμε προσεχτικά τον ηλεκτρισμό της σκοτεινής νύχτας …

'Ακου... 
Άκου προσεχτικά...
Άκου τον ηλεκτρισμό της σκοτεινής νύχτας

Να μείνουμε άγρυπνοι μέσα στο σκοτάδι  του κόσμου

και να αναπνεύσουμε τον ηλεκτρισμό της νύχτας…

Να ζήσουμε μέσα στην λάμψη της μέρας

τους πόθους και τις ηδονικές γιορτές

των πιο κρυφών, των πιο νυχτερινών μυστικών μας…

'Ακου... 
Άκου τον ηλεκτρισμό της σκοτεινής νύχτας

Θα μπορούσαμε να κάνουμε την φυλακισμένη ώρα

ερωτικό παραλήρημα,

σαν όλα τα πρωινά να χαρίζονταν

στα αφελή ερωτικά παιχνίδια

και τις παράξενες εμπνεύσεις

των ερεθισμένων εραστών…

Να ξυπνήσουμε στις όμορφες μέρες

ερωτευμένοι

και να ζήσουμε

μαζί εξεγερμένοι

Μέχρι το τέλος της νύχτας…

Μέχρι το τέλος της νύχτας...

Θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε

τον  εκβιασμό

της εργασίας

σε άσκηση τρυφερότητας,

και

να κάνουμε τον φόβο της σιωπής

οργασμική βοή

που ακούγεται στα αφτιά του κυβερνήτη

και αυτός τρομάζει…

Να ψιθυρίσουμε το ουρλιαχτό του κεραυνού

που ακούγεται μέσα από εσένα

σε εμένα

και η ζωή εξελίσσεται,

να ψιθυρίσουμε κρυφά τον κεραυνό που ακούγεται ,

μέσα απ’ τα μάτια σου

καθώς χανόμαστε

και εμφανιζόμαστε ξανά…

στον χάρτη του ουρανού που μας τυλίγει.

Θα έπρεπε 
να μπορούσαμε  
να κάνουμε την κραυγή των αστεριών φωνή μας

Θα έπρεπε…

να μπορούσαμε…

να κάνουμε την κραυγή των αστεριών φωνή μας

Και όμως, …εμείς διαλέξαμε… ή μήπως μας εκβίασαν (;),

μας εξανάγκασαν (;) ή απλά επιλέξαμε (;),

και εκεί ξεπέσαμε

ή

μήπως μας υποχρέωσαν (;)

τα χρέη,  τα δάνεια,  οι αγορές, οι φόροι και οι ανάγκες…

και αποφασίσαμε (;),

αυτά που ζήσαμε (;),

όσα και αν ζήσαμε

και έτσι απομείναμε …ή απλά ξεμείναμε (;)

και αυτό το βράδυ,  

ένας πυρήνας πυρηνικής οικογένειας,

σε ένα νοικιασμένο παλιό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης

μόνοι να φροντίζουμε χωρίς όρους, χωρίς σχέδια, 
χωρίς κάποια συγκεκριμένη ελπίδα,

με τα μικρά μας έξοδα

την φτηνή διαβίωση της επόμενης μέρας…

Θα έπρεπε, 
να μπορούσαμε,  
να κάνουμε την κραυγή των αστεριών φωνή μας

Θα έπρεπε,

να μπορούσαμε…

να κάνουμε την κραυγή των αστεριών φωνή μας

Τάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο  [ 2010 ]