"Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ δεν είναι η Ζωή" Tάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο

Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα,

σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη,

θα αγγίζεις τα χέρια μου και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου

και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες,

μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα.

Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω, και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια.

Θα κοιτάζουμε γύρω μας και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη

και αληθινές ιστορίες

και μια μελωδική ορχήστρα θα ακούγεται από το βάθος του ουρανού

και η Αλίκη από την χώρα των Θαυμάτων θα πίνει κόκκινο κρασί στην πλατεία

φορώντας κόκκινο παλτό, κάτω από μια κόκκινη τέντα,

 μεγάλη σε ηλικία πια,  ένα βροχερό απόγευμα.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.

Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Πρέπει να βρεθεί ένας  τρόπος αυτά τα δύο να συναντηθούν μεταξύ τους.  

Η ζωή είναι ένα φευγαλέο χαμόγελο μιας ηλικιωμένης καλοντυμένης κυρίας

που βαθιά μέσα στα μάτια της μπορείς να δεις

τα άγουρα μάγουλα μιας δεκαεξάχρονης ερεθισμένης για χάδια και έρωτα.

Η ζωή είναι να κοιτάζεις την θάλασσα και να έχει ζέστη

 και ο ήλιος να σου ακουμπάει τους ώμους.

Η ζωή είναι ο ήχος μια κιθάρας και ενός βιολοντσέλου

και καθαρά λευκά σεντόνια και ορθάνοιχτα παράθυρα και πόρτες χωρίς κλειδαριές.

Η ζωή είναι ένα χειροκρότημα που ακούγεται από μακριά μέσα στην νύχτα

για άγνωστο λόγο, είναι μια προσπάθεια χωρίς τέλος και χωρίς τελικό σκοπό,

είναι η γεύση από τα χείλια της το απόβραδο, 

είναι να είσαι ελεύθερος μέσα στην πιο σκοτεινή φυλακή.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή

Η ζωή που ζούμε είναι μια σειρά από αυταπάτες και όρια,

μια σειρά απογοητευτικών πράξεων και λανθασμένων αναγκών,

μια καταναγκαστική προσπάθεια, ένα παιχνίδι επιβίωσης,

ένας φευγαλέος ασήμαντος εφιάλτης μέσα σε μια νύχτα χωρίς τέλος.

Η Ζωή είναι να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι

και να έχω τον χρόνο να χαϊδεύω τους φόβους σου,

να βάζω  τέλος στις αυταπάτες μου

και να μπορούμε μαζί να κάνουμε το δηλητήριο φάρμακο.

Η ζωή στέκει στον ορίζοντα της ζωής μας και περιμένει,

καραδοκεί σαν τίγρης μες στο σκοτάδι.

 

Νεαρές ερωτευμένες γυναίκες

φέρνουν παιδιά στην αγκαλιά τους

και τα αφήνουνε στα χέρια του ωκεανού,

ο ουρανός παρατηρεί απόκοσμος και σκοτεινός,

δεν υπάρχει πουθενά κανένας τόπος που να μπορείς να κρυφτείς από την ζωή.

Η ζωή είναι επικίνδυνη, απρόβλεπτη,

ένα άγριο ποτάμι από ήχους εκρήξεων και ξαφνικές αλλαγές

και υγρές μοναχικές σκοτεινές νύχτες.

Δεν μπορείς να κρυφτείς από την ζωή σου.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.

Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Η ζωή που ζούμε είναι μια αλληλουχία καταναγκαστικών πράξεων

και λανθασμένων αποφάσεων,

ένα μάταιο κυνήγι θησαυρού,

ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι ξεχασμένο στην γωνία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού,

μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία από μια ξεχασμένη στιγμή ευτυχίας,

ένα κάτεργο,

μια φυλακή για αποβλακωμένους, υπνωτισμένους θεατές και θεατρίνους,

μια ασήμαντη παράσταση που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα ξανά και ξανά

χωρίς νόημα, χωρίς τέλος  

Θα περπατήσουμε σιωπηλοί και ερωτευμένοι,

τυλιγμένοι από μικρά δευτερόλεπτα ευτυχίας

που θα αντηχούνε για πάντα 

στους δρόμους και τις κατακόμβες, στα διαμερίσματα και τα υπόγεια,

στα θέατρα και τους κήπους και τις άδειες πλατείες. 

Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά σαν εραστές, σαν γονείς, σαν παιδιά

θα βρεθούμε σε ένα μεγάλο κρεβάτι στην Βαρκελώνη,

σε ένα λευκό καράβι στην Μεσόγειο, σε ένα μπαρ στο Παρίσι,

ένα οδόφραγμα στο Βερολίνο,

σε μια φτωχική καλύβα στην Σενεγάλη, μια οροσειρά του Νεπάλ,

στην παραλία του Νείλου στο Κάϊρο, στην εκστατική νύχτα του Σαν Φραντζίσκο

δίπλα στον απέραντο ωκεανό,  θα συναντηθούμε ξανά, ένα ξημέρωμα στην Βεγγάλη,

και ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στην Αθήνα

ξανά και ξανά.

Θα μοιάζουμε νέοι, ξένοι, άγνωστοι, τυχαίοι, άλλοι

και όμως θα ξέρεις ποιος είμαι,

και όμως θα σε ξέρω πολύ καλά με την πρώτη ματιά.

Θα συναντηθούμε ξανά.

Θα συναντηθούμε ξανά…

 Κάθε φορά, θα συναντηθούμε ξανά και ξανά

και πάλι από την αρχή.

Και θα ζήσουμε μαζί το ίδιο βροχερό απόγευμα,

σαν τώρα,

όπως Τώρα.

Θα συναντηθούμε ξανά…  Όπως Τώρα…






Πρώτη δημόσια ανάγνωση: 
Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών 
Κατάληψη Εμπρός / Mάρτιος 2014