Live Aνάγνωση στην Κατάληψη Εμπρός
Κρατάω προσεχτικές σημειώσεις
από όλες τις μέρες
που δεν ζήσαμε μαζί…
Τριγυρίζω στην παλιά συνοικία
εκεί που τριγυρίζαμε όταν
ήμασταν παιδιά…
Οι δρόμοι έχουν γεμίσει σκουπίδια,
η καρδιά μου έχει γεμίσει
καμένες νύχτες, κρυφές αναμνήσεις
και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί
κάτι σπουδαίο...
Δεν είμαστε πλέον μαζί,
τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη
Χρωστάμε σε αυτό τον κόσμο πολλά
Πάρα πολλά…
Το παιδικό χαμόγελο και ένα
μπουκάλι κονιάκ στο πλάι ενός τάφου,
δροσιά για τους νεκρούς τα λουλούδια της μνήμης,
το μνήμα γυμνό,
η ξαφνική καταιγίδα, τα μάτια σου
που λάμπουν στο σκοτάδι,
καθώς κάνεις έρωτα με την σκιά της ελπίδας,
ένα τετράγωνο άδειο,
λευκό, τα πρόδηλα αποκαμωμένα γεράματα,
αργά βήματα, λίγα λόγια,
ξερή αναπνοή, ο κόσμος που
τελειώνει, σαν μια ανάσα, σαν
ένα σύντομο αστείο, σαν να ψάχνουμε
τα πάντα,
παντού
και να μην βρίσκουμε τίποτα πουθενά
Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί
κάτι σπουδαίο.
Δεν είμαστε πλέον μαζί
Τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη τελικά
Στα όνειρα μου είσαι μια
φουρτουνιασμένη χειμωνιάτικη
γκρίζα θάλασσα… Όμορφη, άγρια
και όμως δεν θα ήθελα να ζω μέσα σου.
Στα όνειρα σου ίσως είμαι μια
απέραντη έρημος… Όμορφος, άγριος
αλλά δεν έχω τίποτα να μοιραστώ
μαζί σου..
Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια
και βλέπω το ανεπίτευκτο της ζωής,
τον τυφλό εγωισμό και την ζωώδη ανάγκη
κυριαρχίας.
Έχασα όλες τις βασικές ανθρώπινες δυνάμεις
σε πολύ μικρή ηλικία…
Τριγυρίζω στους δρόμους της πόλης
σαν ξένος, σαν πρόσφυγας,
σαν
καταδιωγμένος
Οι άνθρωποι μοιάζουνε ξένοι,
οι επιθυμίες τους και οι ανάγκες τους
μου είναι ξένες,
δεν έχω κάτι για να μοιραστώ,
όλα ανήκουν σε κάποιον άλλον
και
πρέπει να χάσω πολύ αξιοπρέπεια
και πολύ ομορφιά
για να αποκτήσω έστω και το ελάχιστο
αντίτιμο…
Ζω με άδειες τσέπες…
Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να σε
συναντήσω…
Έχεις όμως και εσύ τόσα πολλά στο κεφάλι σου
Το κεφάλι σου είναι
τόσο βαρύ
από τον κόσμο που κουβαλάς
Η καινούργια σου δουλειά και τα παλιά
παιδικά σου παιχνίδια, εραστές μιας βραδιάς
και ανεκπλήρωτοι έρωτες,
διαζύγια, εκτρώσεις και φιλιά ξαφνικά
στην γωνιά ενός μπαρ, δουλειές που
δεν πληρώθηκαν, σχέδια που δεν ολοκληρώθηκαν,
μετακομίσεις από σπίτι σε σπίτι μετά από κάθε
χωρισμό, γραφεία, διαβήτες, τρίγωνα, χάρακες,
μελάνια, γραφομηχανές, υπολογιστές,
αριθμομηχανές, δρόμοι, φώτα, μαγαζιά,
επαγγελματικά γεύματα, ολόκληρο
το αγαπημένο σου νησί το καλοκαίρι,
ένα εφηβικό απόγευμα, μια παραλία,
μια βόλτα στην άκρη της θάλασσας,
τόσα πολλά,
τόσα πολλά που κουβαλάμε καθημερινά
μες στο κεφάλι μας!
Ζήσαμε Τόσα Πολλά…
και όμως μοιάζει σαν να μην ζήσαμε τίποτα
Νόμιζα ότι θα καταφέρουμε μαζί κάτι σπουδαίο
Δεν είμαστε πλέον μαζί
Τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη
Ζω στην σιωπή του κόσμου
Κατοικώ στην άκρη της Νύχτας
Μένω ξύπνιος όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται
Δεν δουλεύω ποτέ και για κανέναν λόγο
Κρύβω μέσα μου ένα ουρλιαχτό
που μπορεί να καταστρέψει
τον παλιό κόσμο και να γεννήσει
όλες τις καινούργιες ελπίδες
Φοβάμαι
την ικανότητα σου
να συνεχίζεις να υπάρχεις
ακόμα και αν
τίποτα
από όσα είσαι
δεν είναι πραγματικά δικό σου…
Περιμένω την στιγμή
που θα ανατιναχτείς στον νυχτερινό ουρανό
και θα λάμψεις...
Περιμένω την στιγμή που θα ανατιναχθείς στον νυχτερινό ουρανό και θα λάμψεις.
Ποίηση: Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο
Πρώτη Δημόσια ανάγνωση
στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
στα πλαίσια του 2ου διεθνούς φεστιβάλ Βίντεο-Ποίησης
International Film Poetry Festival που διοργανώθηκε το 2013
από το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών και το ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
Πρώτη Δημόσια ανάγνωση
στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
στα πλαίσια του 2ου διεθνούς φεστιβάλ Βίντεο-Ποίησης
International Film Poetry Festival που διοργανώθηκε το 2013
από το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών και το ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
