«Σημειώσεις για το έργο της SARAH KANE 4.48 PSYCHOSIS», Tάσος Σαγρής

Πρώτα κατέρρευσαν οι ελπίδες, μετά χάθηκε η κοινότητα, στο τέλος κατέρρευσαν  οι άνθρωποι. Μια πολύ νεαρή κοπέλα κάθε βράδυ αργά μέσα στην νύχτα νιώθει την αβάσταχτή ανάγκη να αυτοκτονήσει.

Η Sarah Kane είναι 25 χρονών όταν ξεσπά ο πόλεμος στην Βοσνία. Ακούει συνεχώς Joy Division. Καταγγέλλει τον πόλεμο, την υποκρισία της θρησκείας και των κυβερνήσεων.

Γράφει: « Θρησκεία μου είναι η ειλικρίνεια».

Η σκληρότητα της ειλικρίνειας  / Η αναζήτηση της αλήθειας  είναι ένας δρόμος για να βρεθεί το νόημα της Ζωής και όμως συχνά αυτό οδηγεί στον θάνατο / Η σκληρότητα του ανθρώπου / Η ζωή βιώνεται ως σκληρή / απάνθρωπη / άσπλαχνη.

Ο Πυρήνας της Υπαρξιακής Απελπισίας: (1) όχι μόνο οι άνθρωποι βρίσκουν ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ να βασανίζουν και να σκοτώνουν τους άλλους αλλά (2) οι περισσότεροι από αυτούς είναι αδιάφοροι για το έγκλημα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν αυτό που συμβαίνει και έτσι επιβεβαιώνουν (3) την σκληρότητα της ίδιας της Ζωής. Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε.

 Το «Θέατρο της Σκληρότητας» είναι μια διαρκής υπενθύμιση αυτού του γεγονότος.

Το να βλέπεις φρικτά πράγματα να γίνονται μπροστά στα μάτια σου και να αδιαφορείς δεν σημαίνει ότι είσαι αδιάφορος… Σημαίνει ότι προσπαθείς να σώσεις μόνο το τομάρι σου!

Η Sarah Kane σπάει κάθε τι συνηθισμένο, αναμενόμενο, αποδεκτό επειδή γνωρίζει ότι ζει σε ένα θρυμματισμένο κόσμο όντας η ίδια θρυμματισμένη, αποσπασματική, ανολοκλήρωτη. Βλέπει μέσα σε κάθε άνθρωπο ένα πεδίο μάχης, ναρκοπέδια μέσα στον κόσμο και θέλει να σπάσει αυτή την πλαστική σακούλα που περιβάλει και συμπεριλαμβάνει τα πάντα, με σκοπό να καταφέρει να φέρει στην επιφάνεια τον πόνο, αυτό τον ηλίθιο πόνο, τον βαθύ αβάσταχτο πόνο της επιθυμίας μας για καταστροφή.

Στο έργο της η Sarah Kane, περιγράφει  έναν κόσμο χτισμένο επάνω στην βία που κυριαρχείται απόλυτα από τα mass media. Aπορρίπτοντας την γενικευμένη κοινωνική απάθεια και αδιαφορία, καταδεικνύει πως είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι για αυτό τον κόσμο βίας στον οποίο ζούμε.

Απελπισία – Θάνατος – Ανάγκη Αυτοκτονίας

«Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε αυτό τον κόσμο που θα’ θελα να ζήσω»

Κατάθλιψη:

Η κατάθλιψη είναι ένας τρόπος να έχεις μια πιο καθαρή, πιο ειλικρινή αντίληψη για την κατάσταση του κόσμου. Αυτό όμως συνοδεύεται από τη ευχή, την ανάγκη, την επιθυμία να βάλεις ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση, δηλαδή, να πεθάνεις. Νιώθεις την ανάγκη να πεθάνεις.

Η Sarah Kane πάντα δημιουργεί σαν αντίβαρο στις εικόνες θανάτου ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ.

Δημιουργώντας αυτές τις αντιθέσεις (αντιφατικότητες, αντιλογίες) προσπαθεί να αγγίξει την ουσία της ύπαρξης.

ΕΛΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΗΝ

Η σκληρότητα της Αγάπης, του Πόθου, της Επιθυμίας / Η προτίμηση / Η επιλογή να καταπνίξεις την Αγάπη, την Επιθυμία, τον Πόθο.

Φέρνοντας την βιαιότητα στην σκηνή αποκαλύπτει την σκληρότητα του ανθρώπου. Φέρνει στο φώς τους μηχανισμούς αυτού του μοχθηρού φαύλου κύκλου της βίας στον οποίο όλοι παίρνουμε μέρος. Με αυτό τον τρόπο- απορρίπτει και καταγγέλλει την γενικευμένη απάθεια.    

Το ανατρεπτικό θέατρο  πρέπει να αναγκάζει τον θεατή να αφυπνίσει την αντίληψη του και να αλλάξει θέση για τα πράγματα… Να τοποθετήσει τον εαυτό του σε άλλη θέση σε σχέση με την κυρίαρχη πραγματικότητα. Για να γίνει αυτό ο θεατής πρέπει να έρθει πρώτα από όλα αντιμέτωπος με την ίδια την ηθική του.

“Ιn yer face theatre” – Θέατρο «Στα Μούτρα Σου»

Σαν να σου πετάνε ένα κουβά με αίμα στα μούτρα! Σαν να πυροβολείς το κοινό με πολυβόλο για ώρα!

«Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να αναπαραστήσεις στο θέατρο γιατί τότε θα σήμαινε πως δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτό, ότι δηλαδή αρνείσαι την ύπαρξη σου. Όλη η βία στo έργο σχεδιάστηκε προσεχτικά και εκφράστηκε δραματουργικά για να πω αυτό ακριβώς που νιώθω την ανάγκη να πω» SARAH KANE

Eικόνες  χαμένης αθωότητας  / Oι άνθρωποι είναι απάνθρωποι

Τα πάντα είναι αβέβαια και το τέλος είναι πάντα κοντά!

ΘΡΗΣΚΕΙΑ / ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ / MEDIA / ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

Παγιδευμένη στο σύστημα: η μόνη διέξοδος είναι η αλλοτρίωση ( να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που θέλεις να είσαι) ή η αυτοκτονία. Όλοι οι χαρακτήρες της SARAH KANE επιλέγουν την αυτοκτονία. Αντί να στρέψουν την βία κατά των άλλων την στρέφουν προς τους εαυτούς τους.

Περιγράφει μια απάνθρωπη κοινωνία που αυτοκαταστρέφεται, η ιδέα μιας κοινωνίας που καταστρέφει το άτομο.

ΤΟ ΘΥΜΑ >> Ο ΘΥΤΗΣ >> Ο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

«Δεν ήθελα να δώσω σε κανένα από το κοινό τον χρόνο να ηρεμήσει» SARAH KANE

Το έργο της εκπέμπει ένα διαρκές σήμα κινδύνου, χαρακτηρίζεται περισσότερο από συναισθηματική ακρότητα παρά από σωματική ακρότητα. Έτσι είναι πιο δύσκολο για τον θεατή απλά να σταθεί απέναντι και να κοιτάξει αποστασιοποιημένος. Εκφράζει το μήνυμα πως, πρέπει να εξερευνήσουμε και να ελέγξουμε την συνείδηση μας ώστε να αντιληφθούμε την ανθρώπινη κατάσταση πριν να είναι πλέον πολύ αργά,  πριν αυτή η κατάσταση μας καταστρέψει.

 «Τα έργα της δημιουργούν ερωτήματα, δεν υποκρίνονται ότι προσφέρουν απαντήσεις. (…) Το επακριβές νόημα των έργων της ΚΑΝΕ είναι εκ προθέσεως ακαθόριστο, αδιόρατο, δύσκολο να κατανοηθεί. Τα έργα της λειτουργούν περισσότερο με υποδείξεις παρά με εξηγήσεις. (…) Το έργο της SARAH KANE σε κάνει να νιώσεις αλλά όχι να σκεφτείς. Αν και μάλλον τα σωστό είναι να πούμε ότι: σε κάνει να σκεφτείς, αλλά μόνο αφού πρώτα ξεπεράσεις το σοκ που ένιωσες όταν το είδες.»  Alex Sierz, κριτικός

«Αυτό το είδος θεάτρου μας βοηθά να καταλάβουμε τι είδους είναι τα ανθρώπινα όντα και πως δημιουργούν την  ανθρωπότητα τους» Edward Bond



περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "ΨΥΧΩΣΗ!":
http://theinstituteinfo.blogspot.gr



+ To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] 
http://theinstituteinfo.blogspot.com

παρουσιάζει την παράσταση

"ΨΥΧΩΣΗ!"
βασισμένο στο έργο της SARAH KANE 
"4.48 PSYCHOSIS"

σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ
 
παίζουν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Δ. Σακελλαρίου, H. Γκοτζαρίδη,
Μ.Ρ. Παναγάκη, Α. Σπανίδου

Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+ Lana Del Rey, The Cure, Joy Division
Video Art: A.Καφετζή, Venus Melena, Void Optical Art Lab
Σκηνικά: Κenny MacLellan 
Φωτισμοί: Γ. Παπανδρικόπουλος


Το 2011 "ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ" του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν "Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι" και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο "ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ" του Δ.Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το 2013-2015 με την παράσταση "ΨΥΧΩΣΗ!" βασισμένη στο έργο της SARAH KANE "4.48 PSYCHOSIS" το +Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ανατέμνει το αδιέξοδο, την απελπισία και την οργή των νέων ανθρώπων, εκπέμπει ένα ύστατο σήμα κινδύνου. Με αυτό τον τρόπο ολοκληρώνεται μια τριλογία "για την εποχή της μεγάλης κρίσης" που ξεκίνησε με το τέλος κάθε ελπίδας, βίωσε το τέλος κάθε κοινότητας και κλείνει με την ολοκληρωτική εξαφάνιση του ελεύθερου ανθρώπου!

Έναρξη 2ης χρονιάς παραστάσεων: 

Πέμπτη 2 | Παρασκευή 3 και Σάββατο 4 OKTΩΒΡΙΟΥ 2014
Κάθε Πέμπτη, Παρασκεύη και Σάββατο έως τις 23/01/2015
ώρα: 21.30   

Θέατρο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ 
Παραμυθίας 27 & ΠλαταιώνΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, ΑΘΗΝΑ
κρατησεις: 2103457904

Με την υποστήριξη 
της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ  
http://voidnetwork.blogspot.com
και του ιδρύματος ESTATE SARAH KANE 

Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο από τα χρόνια που έμεινες μόνη | Tάσος Σαγρής

Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο από τα χρόνια που έμεινες μόνη.

Τα τραγούδια περνάνε από το σώμα σου και αφήνουν χαραγματιές,

χρωματιστές ανάσες, διαλυμένα φεγγάρια,

δάκρυα των εραστών που εγκατέλειψαν ο ένας τον άλλον.

Θέλεις να χορέψεις στην άκρη ενός γκρεμού,

να περπατήσεις στα όρια της νύχτας,

να κάνεις επικίνδυνα πράγματα…

Θέλεις να κάνεις επικίνδυνα πράγματα

Θέλεις να πονέσεις, το νιώθω πως θέλεις να πονέσεις…

Χρειάζεσαι πολύ περισσότερη ζωή από την ζωή που ζεις…

Χρειάζεσαι πολύ περισσότερο πάθος 

από το πάθος που υπάρχει εδώ τριγύρω…

Θέλεις να ουρλιάξεις,

το νιώθω όταν σε αγγίζω πως θέλεις να ουρλιάξεις…

Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα

Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους…

Κοιτάζεις από το κλειστό παράθυρο

 την μέρα να πεθαίνει πίσω από τις πολυκατοικίες

Ξέρω, ότι δεν θα μιλήσεις σχεδόν για τίποτα από όλα αυτά

που σε κάνουν να στέκεσαι στην άκρη του κόσμου

Το ξέρεις ότι στέκεσαι στην άκρη του κόσμου;

Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη.

Τα νεαρά αγόρια

μπορούν να μυρίσουν το ερεθισμένο σου βλέμμα

από απόσταση,

σαν καρχαρίες.

Ζητάς να πληρωθείς με τα ίδιο νόμισμα,

να σου αφήσουν σημάδια στο σώμα,

θέλεις να σε μαστιγώσει στην πλάτη και μετά να φύγεις από το σπίτι του

και να βγεις βόλτα με το αίμα να ματώνει το λευκό σου  φόρεμα

σαν σχέδιο σπουδαίου Ιταλού μόδιστρου.

Θέλεις να σε κλείσουν σε ένα άδειο δωμάτιο με τέσσερις άγνωστους άντρες

Δεν σε νοιάζει τί θα σου κάνουν, θέλεις για λίγο να μην σε νοιάζει τί θα σου κάνουν…

Θέλεις να μην σε νοιάζει…

Θέλεις να πονέσεις,

η τεταμένη ηρεμία του μινιμαλιστικού σου γραφείου

σε κάνει να θέλεις να πονέσεις

Από αγάπη, από πόνο, από λύσσα,

δεν έχει σημασία,…. δεν έχουν πλέον καμιά διαφορά μεταξύ τους.

 Έχεις έναν τρόμο στο δέρμα σου που δεν είναι δικός σου

Η οθόνη του υπολογιστή κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν.

Δεν έχεις λόγους να δακρύζεις.

Έμεινες μόνη σαν σκιά του παλιού εαυτού σου.

Μερικές φορές περνάς ώρες κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες

Δεν σου θυμίζουν τίποτα πια…

Φίλοι, διακοπές, ταξίδια,

clubs, ξενύχτια, αποδράσεις,

νυχτερινές περιπέτειες, τυχαίοι εραστές…  

Όλα αυτά δεν θυμίζουν τίποτα πια

Θέλεις να λυγίσεις το σώμα σου και να τεντωθείς.

Θέλεις να μείνεις γυμνή…

Να σε δέσουν με σκοινιά στο στήθος και ανάμεσα στα πόδια σου

Να σε κρεμάσουν από το ταβάνι του γραφείου 
και να σε μαστιγώνουν δυνατά μπροστά σε όλους μέχρι να λιποθυμήσεις, 
θέλεις να λιποθυμήσεις μπροστά σε όλους, 
μέσα στα χέρια των βασανιστών σου, να νιώσεις να σε ξεσκίζουν από όλες τις τρύπες,

να κυλιστείς στο πάτωμα του γραφείου

ζητώντας αποζημίωση, ικετεύοντας για κάποια ελπίδα,

ζητιανεύοντας σκληρό σεξ και χρήματα.

Φαντάζεσαι πως ανήκεις στον διευθυντή 
και αυτός σου επιβάλλει να κάνεις πολύ χειρότερα πράγματα 
από αυτά που πρέπει να κάνεις συνήθως για αυτόν,

θέλεις να νιώσεις την μυρωδιά των συναδέλφων

και να δεις γυμνές τις κυρίες,

με ανοιχτά τα πόδια

να τρίβονται και να ουρλιάζουν… Θέλεις να ουρλιάξεις…

Το ξέρεις  πως θέλεις να ουρλιάξεις;

Θέλεις να μείνεις γυμνή,

κοινή ανάμεσα σε άλλους και άλλες κοινές,

άνθρωποι κοινοί,

απλοί καθημερινοί άνθρωποι,

 γυμνοί, πρόστυχοι, βιασμένοι,

 ερεθισμένοι,

 παραδομένοι στην πικρή ηδονή

και την επαναληπτικότητα των κινήσεων του καθημερινού βασανισμού τους

Μικρές απλές στιγμές,

καθημερινές στιγμές,

ερεθισμένοι άνθρωποι κοινοί,

κοινές, κοινότυπες, απλές επιθυμίες

Βγάζεις για λίγο τα παπούτσια σου κάτω από το γραφείο

και φαντάζεσαι για μια στιγμή ότι όλοι σε κοιτάνε

καθώς τρίβεσαι με το χέρι σου ανάμεσα στα πόδια σου,

καθώς κατεβάζεις την κιλότα σου για να δείξεις σε όλους την τεντωμένη κλειτορίδα σου

και τα υγρά σου που κυλάνε στα πόδια σου…

Ξαπλωμένη στην άκρη του γραφείου κοιτάζεις τους συναδέλφους με τα πόδια ανοιχτά…

 Ξέρεις ότι σε λίγα λεπτά θα έρθει η αστυνομία

αλλά τα χρειάζεσαι αυτά τα λεπτά..

Είναι δικά σου αυτά τα λεπτά, τα χρειάζεσαι…

Κοιτάζεις για λίγο την οθόνη του υπολογιστή,

 κοιτάζεις την μοκέτα, κοιτάζεις τις σημειώσεις μπροστά σου

Έχεις μια απελπισία στο βλέμμα σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη.

Περάσανε πολλοί και πολλές από το κορμί σου αλλά δεν άφησαν κανένα σημάδι

Τώρα τα χρειάζεσαι αυτά τα σημάδια

Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου…

Θέλεις να σου αφήσουνε σημάδια να θυμάσαι

Σκέφτεσαι για μια στιγμή, ότι δεν έχεις τίποτα πια για να θυμάσαι

Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου…

Πρέπει με κάποιο τρόπο

κάποιος

να αφήσει σημάδια στο κορμί σου

για να βρεις τον δρόμο να επιστρέψεις σε αυτόν.

Στην καρδιά σου

τρεμοσβήνουν τα τελευταία απομεινάρια του Δυτικού πολιτισμού…  

Η έρημος απλώνεται μπροστά στα μάτια σου απέραντη

καθώς κοιτάζεις με κρυφές ματιές

πάνω από την οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο

 τους άλλους

να συνεχίζουν να δουλεύουν

απερίσκεπτα

όπως κάθε μέρα…

 

…και εσύ θέλεις να ουρλιάξεις…

Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα

Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους…

Tάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο [ http://voidnetwork.blogspot.com ]
πρώτη έκδοση του ποιήματος στην ποιητική συλλογή ΚΑΥΛΩΣΕ ΜΕ! στα πλαίσια του 
3ου φεστιβάλ Σεξουαλικότητας / Θεσσαλονίκη Μάρτιος 2015