Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Official show of "Global Civil War" short film by Tasos Sagris at The European Media Art Festival




























I am very happy to inform my friends 
about the show of my short film "Global Civil War" 
at the
European Media Art Festival 2014

The European Media Art Festival in Osnabrück / Germany is one of the most important forums of international Media Art, and is an open laboratory for creative and artistic experiments that help shape media and the aesthetics of their content. As a lively meeting place for artists, curators, lenders, gallery owners and a specialist audience, it has been instrumental in forming the themes and aesthetics of Media Art.





Global Civil War from + the Institute on Vimeo.




"In contrast to civil war, which signifies the breakdown of the apparatus of the state, social war is the low-intensity war by the state against the social relationships of its own population in order to maintain its continued existence. The social war then encompasses the totality of everyday life: To be alive today is to be at war, to never sleep properly, to awaken at odd hours to work, to be constantly surrounded by surveillance and police. A further recital of the various symptoms is unnecessary. Unlike in military war, demands of any kind are futile: demands would only make sense as long as the social war was limited in time and space, yet the capitalist form of life today encompasses the entire globe and imagines its reproduction extending into the infinite future."

Directed by Tasos Sagris

Edited by Alkistis Kafetzi

Music by George Kouvaras

Feat. global movement videos from all over the world
and handcamera footages from Athens riots during summer 2011 by Markos Gounelas / Alkistis Kefatzi

"Global Civil War" created as a part of the drama play shows "Dying As Country", written by Dimitris Dimitriadis / directed by Tasos Sagris / produced by +the Institute [for Experimental Arts ] and Void Network during 2012























for more info about the EMAF

http://www.emaf.de/english/start.html

detailed programme:

http://www.emaf.de/files/filmprogramm_en.pdf



European Media Art Festival, 
23 - 27 April 2014

Exhibition 

23 April - 25 May 2014

We, the enemy - living under suspicion

Why we – classified collectively as suspect – are subjected to mass surveillance, treated as ‘enemies’ and, at the same time, morph into surveilling ‘enemies’ ourselves are just some of the issues explored at the European Media Art Festival, which will be staged in Osnabrück from 23 to 27 April 2014.
How far does total control via surveillance cameras, GPS data in vehicles and mobile end devices, and the storage of communication data go? In his novel entitled “1984”, George Orwell described a surveillance dictatorship 65 years ago that seems to have long become part of our everyday lives.
Concerning the topic “WE, THE ENEMY – living under suspicion”, in its extensive programme EMAF reflects on how the current international art scene responds to digital surveillance, and which digital self-defence strategies can be pursued.

During the festival, a wide range of contemporary films and videos by prestigious artists and young talents alike will be shown at various cinemas. Full-length movies, short films, animations, music clips, documentaries and experimental films will be presented. A number of programmes will also be dedicated to this year’s festival topic.
Media art scene experts and investigative journalists will delve into the topic of social control – and above all, how to escape it – in lectures, workshops and panel sessions.
This year’s EMAF exhibition will be held at Kunsthalle Osnabrück from 23 April to 25 May. It will showcase objects, sound art, light installations and video projections that explore mass digital surveillance and that shed light on the relationships between power, business, art, the individual and society.

Once again this year, EMAF is dedicated to promoting young artists in its Media Campus, where students from national and international art and media academies are given the opportunity to present their work. The Campus programme comprises workshops, an exhibition area, and film and video programmes.

At this year’s festival, a varied late-night programme will offer entertainment featuring live performances, parties and sound projects that will use acoustic and visual effects to create a great atmosphere. One of the highlights this year is the “Audiovisual Salon”, which will be staged in the impressive setting of Osnabrück’s Bergkirche.

>>>>>>>
you can read also a review article about the exhibition here:
http://www.allartnews.com/international-media-artists-in-osnabruck-for-23rd-european-media-art-festival/

photo album from the opening day:
https://www.flickr.com/photos/emaf2012/sets/72157644216847566

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

"ΠΟΙΗΣΗ & ΕΞΕΓΕΡΣΗ" Τάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο






















H Tέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Σκοπός της Τέχνης όμως πρέπει να είναι να αλλάξει την συνείδηση των υποκειμένων που θα γίνουν φορείς της αλλαγής του κόσμου. Αυτός  ο κόσμος παράγει δυστυχία, ανισότητα, απολυταρχία και μαζική αποβλάκωση. Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει. Ο Ρόλος κάθε μορφής τέχνης και δημιουργικής έκφρασης, ο ρόλος της Ποίησης, της Ζωγραφικής, του Κινηματογράφου και του Βίντεο Αrt, της μουσικής, του θεάτρου και της performance,  ο ρόλος της εικόνας, του λόγου, του ήχου και κάθε μορφής μαγικής τελετουργίας των αισθήσεων είναι να αναζητήσουν εικόνες, λόγο και τελετουργίες που να προεικονίζουν και να πραγματώνουν, στα όρια του εφικτού και πέρα από αυτά, τις εικόνες, τον λόγο και τις τελετουργίες των αισθήσεων ενός κόσμου χωρίς δυστυχία, χωρίς ανισότητα, χωρίς εξουσία, χωρίς μάζες υποδουλωμένων και αποβλακωμένων ανθρώπων. 

Άρα, όποια και αν είναι η μορφή, όποια και αν είναι η ειδική αισθητική τάση ή οι δημιουργικές καταβολές, προβολές και επιλογές του καλλιτέχνη η τέχνη του είναι πολιτική.
Με αυτό τον τρόπο δηλώνεται σαφώς ότι δεν μας απασχολεί το ύφος, η μορφή και οι αισθητικές επιλογές του καλλιτέχνη. Το Θέαμα, η μετατροπή δηλαδή όλων των σχέσεων, όλων των αναγκών και όλων των επιθυμιών μας σε εμπόρευμα έχει πλέον απορροφήσει και αφομοιώσει όλες τις μορφές, όλα τα στυλ, όλες τις αισθητικές επαναστάσεις Η επανάσταση του μέλλοντος δεν θα έχει μια αισθητική, θα είναι το τέλος της κυρίαρχης αισθητικής και η πλήρης απελευθέρωση των δημιουργικών και εκφραστικών δυνατοτήτων του ανθρώπου με όλους τους πιθανούς και απίθανους, γνωστούς και άγνωστους τρόπους.   

Πάνω από όλα  λοιπόν στην εποχή μας δεν μας απασχολεί το στυλ και η φόρμα που επιλέγει ο καλλιτέχνης να εκφραστεί αλλά μας απασχολούν οι προθέσεις του και η θέση που ο ίδιος θέλει να πάρει στην συλλογική προσπάθεια απελευθέρωσης της ανθρωπότητας. 

Στις αρχές του 21ου αιώνα, δηλώνουμε ανενδοίαστα ότι δεν υπάρχει ένα στυλ ή ένα ύφος στην Τέχνη που μπορεί να φέρει την επανάσταση. Αυτό είναι το συμπέρασμα μας σχετικά με τις πρωτοπορίες των αρχών του 20ου αιώνα που πίστεψαν ότι μπορούσαν να δώσουν μορφή και στυλ στην επανάσταση μετατρέποντας τους εαυτούς τους τελικά σε διακοσμητές και υμνωδούς, σαλτιμπάγκους αυλοκόλακες μικρών και μεγάλων δικτατόρων. 

Από την άλλη όμως γνωρίζουμε πως η πολιτική συνείδηση του καλλιτέχνη και η θέση που επιλέγει να τοποθετήσει τον εαυτό του παράγει ένα χάσμα ανάμεσα στους διάφορους καλλιτέχνες, τις διαφορετικές επιλογές τους και κατ’επέκταση τις ίδιες τις κοινότητες που τους στηρίζουν. Θεωρούμε λοιπόν πως υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στην δράση και την σκέψη μας και την ανάλογη δράση και σκέψη των καθεστωτικών καλλιτεχνών, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στις επιλογές και τις προθέσεις των φορέων της υψηλής άρα κυρίαρχης κουλτούρας και της δικιάς μας κουλτούρας. Τοποθετούμε λοιπόν τους εαυτούς μας από την μια μεριά του οδοφράγματος και από την άλλη τους καθεστωτικούς καλλιτέχνες.
Πολύ δε περισσότερο, και εν αντιθέσει με την παραδοσιακή αριστερά, ονομάζουμε πολιτική Τέχνη, είτε το αναγνωρίζουν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες για τους εαυτούς τους είτε όχι, και όλες αυτές τις μορφές καθεστωτικής τέχνης που αναπαράγουν τις μορφές κυριαρχίας του παρόντος κόσμου. Το ηλίθιο χαμόγελο της τηλεπαρουσιάστριας στις εκπομπές πρωινής αποβλάκωσης είναι πολιτική τέχνη. Τέχνη της δεξιάς, τέχνη της συντήρησης, τέχνη της αναπαραγωγής των σχέσεων κυριαρχίας… άρα πολιτική Τέχνη. Τα μεγάλα εμπορικά θέατρα και οι Όπερες, οι κρατικοί θίασοι και οι κρατικοδίαιτοι πειραματιστές με το «απολιτίκ» μπλαζέ απαξιωτικό ύφος είναι πολιτική Τέχνη, οι μεταμοντέρνοι αποτιμητές του τέλους των επαναστατικών οραμάτων και οι ακαδημαϊκοί απολογητές της ήττας είναι καλλιτέχνες του πνεύματος της ηττοπάθειας και της υποδούλωσης. Ο στρατός στελεχών της διαφήμισης και των υπουργείων πολιτισμού, τουρισμού, παιδείας και θρησκευμάτων, των εταιριών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και επιχορηγήσεων καινοτομίας και Τέχνης, όλοι αυτοί είναι πολιτικοί καλλιτέχνες, στρατευμένοι καλλιτέχνες, στρατευμένοι συνειδητά ή εν αγνοία τους στην διαιώνιση των σχέσεων κυριαρχίας … αρά στρατευμένοι εναντίον όλων εμάς που αγωνιζόμαστε για την πανανθρώπινη απελευθέρωση από όλες τις σχέσεις καταναγκασμού και κυριαρχίας.   

Αυτή είναι μια μορφή ακραιφνούς πολιτικής τέχνης που στην μεταμοντέρνα εποχή μας παρουσιάζεται με την πρόφαση της από-ιδεολογικοποιημένης ελεύθερης έκφρασης ενώ την ίδια στιγμή με τις επαφές, τις επιλογές και τις ιδέες της στηρίζει την πιο ακραία, την πιο καταστροφική, την πιο απάνθρωπη ιδεολογία, την πιο ανεξέλεγκτη συνθήκη διακυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, τον νέο-φιλελευθερισμό. Επιχορηγούμενα μουσεία και κέντρα σύγχρονης τέχνης, θίασοι αυλοκόλακες και ποιητές των υπουργείων και των εταιριών, γλύφτες curators και ακίνδυνοι για το σύστημα απολιτικ πειραματιστές σκηνοθέτες που κρύβουν την απουσία περιεχομένου πίσω από ψευδο-αναζητήσεις στην μορφή και την φόρμα, τραγουδιστές της ηλιθιότητας κα σπουδαίοι συγγραφείς του μικροαστικού τίποτα.      

Από την άλλη μεριά του οδοφράγματος, την δικιά μας μεριά ενός οδοφράγματος που δημιουργούμε κάθε στιγμή εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές και την στάση μας, γνωρίζουμε πως υπάρχουν οι πνευματικοί μας φίλοι, οι εραστές μας και οι σύντροφοι μας, υπάρχει η δικιά μας πολιτική Τέχνη, οι δικοί μας πολιτικοί καλλιτέχνες. Επαναστατημένοι δημιουργοί και διασαλευτές της δημόσιας τάξης, εκστατικοί εμπνευσμένοι άγιοι, άγνωστοι και νέοι καλλιτέχνες χωρίς χρήματα και μέλλον, εμπρηστές γραφείων εταιριών και ακριβών αυτοκινήτων, νεαρά παιδιά που χαμογελούν με την καρδιά τους γεμάτη έρωτα για την ζωή και την ελευθερία πίσω από τις μαύρες κουκούλες τους στις άκρες ενός φλεγόμενου δρόμου,  περιπλανώμενοι αναζητητές του αγνώστου, ταξιδευτές ποιητές εφευρέτες νέων νοημάτων και νέων λέξεων, μουσικοί που ανακαλύπτουν νέες περιοχές του ήχου της ατέρμονης ψυχικής πίεσης της ζωής στις σύγχρονες μητροπόλεις της Δύσης, τεχνολόγοι εφευρέτες του τέλους της εργασίας για χάρη της ελεύθερης ανεμπόδιστης δημιουργικότητας, διαδηλωτές που ουρλιάζουν με όλη τους την δύναμη «Απόψε Πεθαίνει ο Φασισμός», ένα παιδί ευτυχισμένο που κοιτάζει την μάνα του και της λέει «Ήρθε το Καλοκαίρι!»,  κορίτσια που ερωτεύονται άλλα κορίτσια και γράφουν σύντομα κρυφά ποιήματα για την απελπισία του έρωτα και την δύναμη της αγάπης, αγόρια που στέλνουν ρομαντικά ραβασάκια από chat και sms, άστεγοι που ζωγραφίζουν το πόνο τους στους δρόμους της πόλης, απάτριδες νομάδες, γιαγιάδες που προσφέρουν ένα πιάτο φαί σε πεινασμένες μετανάστριες,  φτωχοί στα όπλα, καθαρίστριες, υπηρέτριες, τυφλοί, ανάπηροι που δέχονται επιθέσεις με δακρυγόνα από την αστυνομία στις εισόδους των υπουργείων και αντεπιτίθενται με τα κουρασμένα τους σώματα, οι άνθρωποι που συνεχίζουν να αγαπούν την Ζωή και θέλουν να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια τους με κάθε τίμημα, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί που ξέρουν ότι ζούμε μια και μοναδική στιγμή σε αυτό τον κόσμο και όμως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε διαρκώς μέσα στους αιώνες για την Ελευθερία, για όλους όσους αγωνίστηκαν πριν από εμάς για εμάς, και για όλους όσους θα συνεχίσουν να αγωνίζονται όταν εμείς πλέον θα έχουμε τελειώσει το δικό μας χρέος, το χρέος που εμείς επιλέξαμε για τους εαυτούς μας. 

Αυτό το χρέος που μας ενώνει με τους πεινασμένους αγρότες του Μεσαίωνα που έσφαξαν τους βασιλιάδες, τους φεουδάρχες και τους παππάδες της δικιάς τους εποχής ουρλιάζοντας «Όλα Κοινά, Όλα Για Όλους Ίσα». Αυτή την δύναμη και την ελπίδα που μας κάνει κ εμάς σήμερα να ουρλιάζουμε στους δρόμους του κόσμου: 
«ΘΑΝΑΤΟΣ στους ΤΥΡΡΑΝΟΥΣ! ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». 
Αυτή είναι η δικιά μας ποίηση /αυτή είναι η δικιά μας εξέγερση : 
«ΘΑΝΑΤΟΣ στους ΤΥΡΡΑΝΟΥΣ! ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
 
     
ΚΕΙΜΕΝΟ / εισήγηση της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ στην εκδήλωση 
ΠΟΙΗΣΗ & ΕΞΕΓΕΡΣΗ που διοργανώθηκε στην κατάληψη ΕΜΠΡΟΣ στις 15.4.2014
περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση :