"Συνάντηση Με Δολοφονηθέντες Μετανάστες Σε Καφενείο Στα Εξάρχεια" / Tάσος Σαγρής

Συναντιέμαι συχνά με τα πτώματα των παιδιών

και τις μητέρες τους που πέθαναν στο Φαρμακονήσι

το χειμώνα του ‘14, στην θάλασσα...

Συνήθως βρισκόμαστε μεσημεριανές ώρες

σε ένα παλιό καφενείο στα Εξάρχεια,

ο ήλιος χτυπάει το τζάμι της βιτρίνας

και έχει σκόνη έξω

από τον κόσμο που προσπαθεί να ζήσει.

Καθόμαστε σιωπηλοί

μες την κάπνα από τα τσιγάρα

και παρατηρούμε ακίνητοι,

εμβρόντητοι,

την ανθρώπινη βαρβαρότητα

να αυτοπαρουσιάζεται υπέρλαμπρη

στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων

και τις κοινωνικές εκπομπές της τηλεόρασης.

Στο καφενείο η τηλεόραση δεν κλείνει ποτέ.

Η ημερομηνία είναι πάντα 1984 εδώ

και εμείς

είμαστε εξαναγκασμένοι από το καθεστώς

να παραμένουμε σε αυτό το καφενείο,

μαζί με τους μεταμεληθέντες οπαδούς της κυβερνησης

που κάθονται σε μια γωνιά και αυτοί μαζί μας

σιωπηλοί και αμήχανοι.

Τα νεκρά παιδιά κοιτάζουν συνεχώς στο ταβάνι.

Με τεντωμένα τα μάτια απ’ τη φρίκη

κάνουν τρομακτικούς ήχους πνιγμού

καθώς προσπαθούν να αναπνεύσουν

και περιμένουν,

με τα χέρια απλωμένα προς τα επάνω,

ακόμα και τώρα

μήπως έρθει κάποιος την τελευταία στιγμή

και τα τραβήξει στην επιφάνεια να τα σώσει.

Οι μητέρες τους

με τα πνευμόνια γεμάτα θαλασσινό σκοτάδι

τα μαλλιά ανακατεμένα, τα πρόσωπα μελανιασμένα

χτυπημένα

πρώτα από τους λιμενοφύλακες

και μετά από το φιλοθεάμον κοινό   

και αυτές να ντρέπονται

που είναι μέσα στο καφενείο

σε αυτή την κατάσταση…

να αισθάνονται άβολα

που γεμίζουν κάθε μεσημέρι το πάτωμα του καφενείου

με νερό της θάλασσας και φύκια

και νεκρά ψάρια

και τα νεκρά όνειρά τους,

αυτών, αυτών και των παιδιών τους.

Πολλές φορές τα όνειρα των πνιγμένων παιδιών

μπαίνουν όλα μαζί μέσα στο καφενείο

και δεν χωράς να βρεις καρέκλα να καθίσεις.

Τότε οι γέροι κοιτάζουν επικριτικά τις μανάδες

και λένε

«δεν είναι μέρος για παιδιά και γυναίκες εδώ».

Ξαφνικά,

τα όνειρα των παιδιών νιώθουν πως δεν χωράνε πλέον μαζί μας,

άλλες φορές επιτίθενται ανεξέλεγκτα

και κομματιάζουνε τους γέρους,

άλλες φορές βγαίνουν σιωπηλά με αργά βήματα

από την πόρτα του καφενείου έξω στους δρόμους.

Τότε γεμίζει όλη η γειτονιά χαρταετούς

με πολιτικά μηνύματα

που κάνουν ο καθένας μόνος του

την έφοδο στον ουρανό

Φωτιές μπαίνουνε

από τα όνειρα των παιδιών

στις γωνιές των δρόμων, βγαίνουν κάποιες φορές

τα παιδιά στο κατώφλι του καφενείου

και τις κοιτάζουνε με ελπίδα.

Όταν εμφανίζεται η αστυνομία,

συνήθως δέκα λεπτά αργότερα,

με φωνές, απειλές και παραγγέλματα

οι νεκρές γυναίκες από το Φαρμακονήσι

-και από άλλα νησιά της Ευρώπης-

παίρνουν τα μωρά ξανά στην αγκαλιά

και κρύβονται στην πίσω πλευρά του καφενείου,

όπως και εκείνη την ημέρα στην σάπια βάρκα.

Τότε το καφενείο ολόκληρο

 γέρνει επικίνδυνα προς την μεριά τους

και κινδυνεύει να βουλιάξει στην κινούμενη λάσπη

που μας περιβάλλει όλους μας.

Η λάσπη,

αυτή η επικίνδυνη,

φρικτή λάσπη μας περιβάλλει όλους μας

και την κρατάμε φρέσκια και ζωντανή

συνεχώς με τις επιθυμίες μας

και τις επιλογές μας.

Τότε

καθώς το καφενείο γέρνει

και η πίσω πλευρά του βουλιάζει

από το βάρος της απελπισίας των μωρών

και των μανάδων τους

εμφανίζονται Αστυνομικοί

στο κατώφλι του καφενείου

και χτυπάνε με τα γκλόπ τα χέρια των πνιγμένων παιδιών

που απλώνονται συνεχώς έξω απ’ την λάσπη,

σπάνε τα τζάμια της βιτρίνας και πετάνε μέσα δακρυγόνα

να σκοτώσουνε

τους γέρους μεταμεληθέντες οπαδούς της κυβέρνησης

τις πνιγμένες γυναίκες

και τα μικρά νεκρά μωρά τους.

Τα παιδιά αντιστέκονται όσο μπορούν

και πεθαίνουν και αυτά τελευταία

κάθε απόγευμα

ξανά και ξανά.

Το μόνο που απομένει

είναι ο ήχος της τηλεόρασης των μεσημεριανών εκπομπών

και η λάσπη παντού γύρω μας

Υπάρχει όμως

και μια

παράξενη

εκκωφαντική σιωπή κάποιες φορές.

Πρέπει να είναι τα όνειρα των παιδιών

απ’τα υπόγεια

Τα όνειρα των παιδιών άλλωστε δεν πεθαίνουν ποτέ

ούτε φοβούνται τον θάνατο.

Πρέπει να συναντιούνται

μάλλον πλέον κρυφά φαντάζομαι

και να ετοιμάζουνε βομβιστικές επιθέσεις,

εμπρησμούς τραπεζών,

δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών

και προέδρων μεγάλων επιχειρήσεων

Δεν ανησυχώ…

Δεν ανησυχώ καθόλου

Είμαι σίγουρος πως τα όνειρα των παιδιών

θα βρουν τρόπο να πάρουν την εκδίκηση τους

Τα όνειρα των παιδιών θα πάρουν την εκδίκηση τους

 

    

 

Τάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο //  Μάρτιος 2014    

Πρώτη δημόσια ανάγνωση στα πλαίσια του 
Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών
15.3.2014 Οπλισμένες Λέξεις [Ενάντια στον Φασισμό]
http://antifaperformingarts.wordpress.com/