"Εκείνη σκεφτόταν να πάει σε μια Post Rock συναυλία", Τάσος Σαγρής

Πονούσε το κεφάλι της,

ήθελε να πάρει αναλγητικά χάπια,

ο θόρυβος της πόλης

στεκότανε απόμακρος,

σαν απειλή…

έβρεχε σχεδόν δύο μήνες συνέχεια,

δεν είχε ξαναβρέξει τόσο πολύ…

Έψαχνε τις παλιές ζωγραφιές της,

ήθελε να τρέξει έξω

στην αυλή,

όμως δεν υπήρχε πλέον αυλή…

Ο Ήλιος έδυε

και θα ’ταν μια υπέροχη δύση…

όμως

δεν είχε κανένας οπτική γωνία

ή πεδίο ορατότητας για να δει…

Έμοιαζε σαν ο Ήλιος να έδυε

όμως κανένας δεν ήταν εκεί.

Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας

κάποιος δήλωνε:

«Είμαι ένα Oν ρομαντικό,

πολιτικό και παθιασμένο»,

εκείνη γέλασε

με το ρομαντισμό της,

τη πολιτική και τα πάθη της

στις όχθες του ποταμού

τα πουλιά φοβόντουσαν

ότι το νερό είχε ήδη ανέβει πολύ.

Κοιτούσαν το νεόχτιστο φράγμα

και όλο σκεφτόντουσαν

ότι μάλλον τελικά δεν θα αντέξει

την επόμενη ορμητική καταιγίδα.

Τα πουλιά ήξεραν

ότι η καταιγίδα θα έρθει…

Φοβόντουσαν ότι το φράγμα

αυτή τη φορά δεν θα αντέξει…

Ένα τηλέφωνο χτύπησε…

Στο τηλεφωνητή ακούστηκε η φωνή

ενός Ινδού ποιητή του δεκάτου πέμπτου αιώνα

να μιλάει μιαν άγνωστη γλώσσα.

Άγνωστη γλώσσα…

και υψηλού επιπέδου άγνωστη ποίηση

Εκείνη έκλεισε το τηλέφωνο απότομα,

οι λέξεις μείναν μισές…

Εκείνη κάθισε ήσυχη

πίνοντας ρακί απ΄ τη νότια Κρήτη

Οι αιώνες περνούσαν ξανά

από ένα σημείο

μιας μονάχα ζωής…

Η γραμμή της ζωής της συναντούσε ένα απόγευμα…

αιώνες

που ’χαν πριν αιώνες περάσει…

Ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα μακριά

Θιβετιανοί μοναχοί διαβάζανε τη Σούτρα του Βούδα

στην οποία ο Κοσμικός τους Διδάσκαλος

εξηγούσε τα αίτια της Κοσμικής Άγνοιας…

Έξω απ’ το μοναστήρι

είχε αρχίσει να έρχεται η Άνοιξη…

Τα μικρά παιδιά της περιοχής

έπαιζαν στην αυλή και περίμεναν

οι μοναχοί να τελειώσουν το διάβασμα,

για να πιούνε μαζί τους ζεστό τσάι

και να φάνε μπισκότα

στη δροσιά του απόβραδου.

Πονούσε το κεφάλι της,

ήθελε να μπορούσε να κάνει

πολύ περισσότερα πράγματα,

ήθελε να  μπορούσε να πει

πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα,

ήθελε να μπορούσε να ζει

σ’ ένα κόσμο που θα χωρούσαν…

όλα αυτά

που θα μπορούσε να  ήτανε…

Η τηλεόραση έδειχνε ξανά

δυο αεροπλάνα να οδηγούν

δύο ουρανοξύστες σε κατάρρευση…

Εκείνη έκλεισε την τηλεόραση…

Σκεφτότανε να πάει

σε μια post rock συναυλία.

Απόψε,

διακόσια είκοσι χρόνια πριν…

ο Λόρδος Βύρων πεθαίνει σ’ ένα κρεβάτι

από πυρετό στην Ελλάδα…

Απόψε,

τριάντα οχτώ χρόνια πριν…

διαδηλωτές ουρλιάζουν στους δρόμους

για την «Ελευθερία του Λόγου»

Απόψε,

δέκα χρόνια πριν…

νεαροί με μαύρες κουκούλες

περιλούζουν πετρέλαιο και καίνε

την εξοχική έπαυλη του διευθυντή

της αντιπροσωπείας Nestle

Απόψε,

σαράντα χρόνια πριν…

ο Κώστας Αξελός ολοκληρώνει τα χειρόγραφα

για το βιβλίο του «Προς την Πλανητική Σκέψη»,

πίνει μια τελευταία γουλιά κρασί κόκκινο

και κουρασμένος πηγαίνει για ύπνο…

Έμεινε με τα μάτια κλειστά

για κάμποση ώρα

αφήνοντας τους αιώνες να περνάνε

μπροστά απ’ τα κλεισμένα της μάτια

Είχε ανάγκη να λατρέψει Θεούς

όμως αυτό δεν επιτρεπόταν

απ’ τη κοινή λογική της εποχής της ...

Είχε ανάγκη να επαναστατήσει

προς τις υπάρχουσες κοινωνικές της δομές

όμως θα την συλλαμβάνανε,

μέσα σε λίγες βδομάδες…

Είχε ανάγκη να ζωγραφίσει,

         όμως όλα τα χρώματα μέναν νεκρά

         μες στα στεγνά δάχτυλά της...

Είχε ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί

         όμως δεν έβρισκε κανέναν

μαζί του να μπορεί να ζει χωρίς φόβο...

Είχε ανάγκη να είναι πρόσχαρη

        όμως σχεδόν τα πάντα γύρω της

ήτανε πλέον σχεδόν διεστραμμένα....

Πίστευε ότι τελικά είχε γίνει δέντρο…

Είχε ανάγκη να τρέξει

όμως δεν είχε πουθενά για να τρέξει εκεί...

Πίστευε ότι τελικά είχε γίνει δέντρο...

Ήθελε να μπορούσε να ζει,

σ΄ ένα κόσμο που θα χωρούσαν

όλα αυτά που θα μπορούσε να είναι …

Σκεφτόταν να πάει

σε μια post rock συναυλία…




Ποίηση από το βιβλίο 
"Για Την Ανθρώπινη Αγάπη Στις Δυτικές Μητροπόλεις", Τάσος Σαγρής

Μικρή Συνέντευξη στην "Εφημερίδα των Συντακτών" με αφορμή την καταστολή του Free Public Space Festival Για Την Ελευθερία της Έκφρασης στον Δημόσιο Χώρο

Με αφορμή την καταστολή που δέχθηκε από τον Δήμαρχο της Αθήνας το φεστιβάλ της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ στην οποία συμμετέχω με την επονομασία «Free Public Space Festival Για Την Ελευθερία Της Έκφρασης Στον Δημόσιο Χώρο» έδωσα μια σύντομη συνέντευξη στην Εφημερίδα Των Συντακτών για το άρθρο που ετοίμασε ο Δ. Αγγελίδης. Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:
http://www.efsyn.gr/?p=56857 

"Για την Ελευθερία της Έκφρασης Στον Δημόσιο Χώρο", Τάσος Σαγρής

Ο δρόμος που οδηγεί στον Ολοκληρωτισμό είναι πάντοτε στρωμένος με «ρεαλισμό», «υπευθυνότητα» και «καλές προθέσεις». Οι κυβερνήτες μετατρέπουν μέρα με την μέρα την ζωή μας σε μια έρημο από χρέη, αγωνίες, φόβους και κατάθλιψη, ο Δήμαρχος εκκενώνει τις καταλήψεις και τα ανεξάρτητα θέατρα και κάνει εγκαίνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εμπνευσμένα από τις Ευρωπαϊκές νεκροπόλεις, στα κακόφημα σοκάκια τα παιδιά πεθαίνουν απ’ τη πρέζα και εκπορνεύονται για λίγες δεκάρες,  οι μικροαστοί κοιτάζουν υπνωτισμένοι την ζωή τους να αντικαθρεφτίζεται στα απογευματινά σίριαλ, η απάθεια έγινε μίσος για την ζωή και αυτοί που μισούν την ζωή ετοιμάζονται να στήσουν ξανά εκτελεστικά αποσπάσματα για τους «ξένους» και τους «ανώμαλους», η αστυνομία και ο στρατός κυβερνούν τον τόπο αφού η μόνη λειτουργία που απέμεινε στο Κράτος είναι να προστατεύει τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ από τις εξαγριωμένες μάζες, οι ακαδημαϊκοί κρύβονται πίσω από τις καρέκλες τους και μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε φέουδα για εκτροφή μορφωμένων ζόμπι, οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να ικανοποιήσουν με το αίμα τους τα επενδυτικά κριτήρια Κινέζων και Ρώσων managers… 

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΓΡΗΓΟΡΑ… ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!  

Εμείς στεκόμαστε από την άλλη μεριά του οδοφράγματος και σε περιμένουμε… Κάνουμε απελπισμένα σινιάλα μέσα στο μισοσκόταδο του φόβου, της αδιαφορίας και της απέραντης ύπνωσης… Κοινωνικά Κέντρα, Καταλήψεις, Αυτό-Οργανωμένες εκδηλώσεις στον Δημόσιο Χώρο, Συνελεύσεις Γειτονιάς, μικρές δημιουργικές παρέες φίλων, underground ομάδες, σωματεία βάσης, άνθρωποι που πολεμάνε με όλους τους τρόπους με τα ελάχιστα μέσα που μοιράζονται μεταξύ τους ενάντια στον σύγχρονο παγκόσμιο Ολοκληρωτισμό.  Φρικαρισμένοι άνεργοι, εργάτες που σιχαίνονται την δουλειά τους, πιτσιρικάδες που μισούν τους καταναγκασμούς, ρομαντικοί μεσήλικες, κορίτσια που δεν θέλουν να υπακούσουν σε κανέναν, «είμαστε όλοι μπάσταρδοι, τρελοί και ερωτευμένοι»… Βρες τί είναι αυτό που σου αναλογεί να κάνεις στον Δημόσιο Χώρο και καν’ το ΤΩΡΑ! Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που ενώνει τον αγώνα για την υπεράσπιση της Ελευθερίας της Έκφρασης στον Δημόσιο Χώρο με τον αγώνα των κατοίκων στην Χαλκιδική, ο Λόφος του Στρέφη ενώνεται με την Κερατέα, τις Σκουριές, την αυτοδιαχειριζόμενη παραλία της Βούλας και του Αγίου Κοσμά, με τις καταλήψεις στην Κρήτη και την Πάτρα, τα κοινωνικά κέντρα στην Κομοτηνή, την Μυτιλήνη και τα Γιάννενα. 

Κάθε εκβιαστικός καταναγκασμός, κάθε τοπικό οικολογικό έγκλημα, κάθε μικρός ψιθυριστός ρατσισμός, κάθε μέρα δικιάς μας αδιαφορίας και υποταγής καταστρέφει την ζωή όλων μας για πάντα… 

Να υπερασπιστούμε την Ζωή μας! ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ!   

ΚΕΙΜΕΝΟ: Τασος Σαγρής / Κενό Δίκτυο

το κείμενο αυτό κυκλοφόρησε σε 12.000 αντίτυπα ως πίσω όψη του φιλαδίου για το φεστιβαλ του Κενού Δικτύου FREE PUBLIC SPACE [ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ] στον Λόφο του Στρέφη. Το φεστιβάλ ως γνωστόν απαγορεύτηκε από τον Δήμαρχο της Αθήνας και η αστυνομία εκένωσε τον Λόφο και ανάγκασε το Κενό Δίκτυο να μεταφέρει την εκδήλωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε και στην μικρή συνέντευξη που έδωσα με αφορμή αυτό το γεγονός στην Εφημερίδα των Συντακτών:

http://www.efsyn.gr/?p=56857

Κρυμμένος Σκορπιός / Tάσος Σαγρής

Τυλίγουμε με το σκοτάδι της νύχτας τις μέρες που χάθηκαν, 
επιβιώνουμε στη σκιά της συνηθισμένης ζωής,
ταξιδεύουμε σε άγνωστες πόλεις 
αναζητώντας μια υπόγεια «έξοδο κινδύνου».
"Έξοδος κινδύνου;"
"Έξοδος κινδύνου;"
Που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου εδώ;
Που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου;

Τριγυρίζουμε στις άδειες πλατείες, τα κέντρα πληροφορίας,
τις διόδους διαφυγής… Κρυμμένοι από την κυβέρνηση 
και τα mass media σε κολεκτίβες ψηφιακής κουλτούρας,
ηλεκτρονικά ηχοτοπία και ψηφίδες εξεγερσιακής θεωρίας…
Ανακατεύουμε αμφεταμίνες με αλκοόλ, 
έκσταση με τροπικά κοχύλια,
l.s.d. με ανεκπλήρωτες ελπίδες 
και μεξικάνικη μαριχουάνα με τα ξεχασμένα παιδικά μας όνειρα,
δημιουργώντας τους μύθους της μελλοντικής αντικουλτούρας…
Διωγμένοι… Καταδιωγμένοι στις παρυφές του δυτικού πολιτισμού
προσπαθούμε να θυμηθούμε 
τα παλιά ριζώματα, τις ξεχασμένες ιστορίες, τις αρχαίες μας ήττες,
εκείνους που χάθηκαν και κρεμάστηκαν και βασανίστηκαν
από βασιλιάδες, φεουδάρχες, αυλοκόλακες, αποικιοκράτες, 
πρωθυπουργούς και κυβερνήτες 
μες στους αιώνες…

Ταξιδεύουμε στην ράχη ενός τοξικού ερπετού
που γλιστράει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα χνάρια της ιστορίας.
Γενοκτονίες τραντάζουν τους εφιάλτες μας 
καθώς κυλάνε μπροστά από τα μάτια μας
παραμεθόριες συγκρούσεις, επιθέσεις αυτοκτονίας, 
εξαφανίσεις, απαγωγές, φυλακίσεις, 
μαζικές δολοφονίες αμάχων πληθυσμών από κρατικούς στρατούς,
πόλεμοι θρησκειών, επεμβάσεις ειρηνιστικών στρατευμάτων.
Ταξιδεύουμε σε μολυσμένα ποτάμια, σε επικίνδυνα χημικά απόβλητα
ραδιενεργές ζώνες, στρατιωτικοποιημένες  υπεραγορές, 
αστυνομευμένες περιοχές, καμένα δάση, 
μολυσμένες λίμνες, νεκρές αγροτικές καλλιέργειες 

Τα πνευμόνια πονάνε στο σκοτάδι από αγωνία
και ο δηλητηριώδης άνεμος της ανάπτυξης σκοτώνει 
τις ελπίδες των ανθρώπων της Γης…

Ταξιδεύουμε στην ράχη της ιστορίας  σαν χιλιάδες κρυμμένοι σκορπιοί 
καθώς η ιστορία παλεύει με απεγνωσμένες κινήσεις
να συρθεί προς την σιωπή του απείρου.

Μια αμυδρή υπόκωφη ιαχή σκοτώνει τον υπάρχοντα κόσμο
και γεννά νέους κόσμους

Πράκτορες του Χάους, 
δηλητηριώδεις προφήτες της γενικευμένης πυράκτωσης,
βάζοντας σε πράξη τις πιο τερατώδεις δράσεις ανυπακοής
δοκιμάζουμε σε χιλιάδες σημεία 
τις αντοχές του χάρτη πληροφορίας των εξουσιών.
 Επανατοποθετώντας με διαφορετικούς όρους 
τον άνθρωπο στο πνεύμα της μηχανής
εκμεταλλευόμαστε τις δυνάμεις παραγωγής για χάρη της καταστροφής,
της αδράνειας, της αντίδρασης, της ξεκάθαρης άρνησης
Προσμένουμε κρυμμένοι στις σκιές όπως ο δολοφόνος ή ο κλέφτης,
καραδοκούμε τις στιγμές που ο μέσος άνθρωπος θα εφεύρει ξανά 
τους τέλειους τρόπους 
για να κατασπαράξει τους κυβερνήτες της δικιάς του εποχής 

Ηλεκτρισμένες γιορτές και συγκρούσεις με τη αστυνομία,
καταστροφές καταστημάτων και καμένα αυτοκίνητα,
καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και δημόσιων χώρων 
στέλνουν προς όλους το σήμα μιας ευχής και μιας δυνατότητας.
Καθώς η θάλασσα ξερνάει πετρέλαιο και λιωμένους πάγους,
καθώς τα παιδιά ουρλιάζουν πεινασμένα 
στις παρυφές του γνωστού μας κόσμου,
καθώς οι πυροβολισμοί του στρατού κατοχής ακούγονται μες στο σκοτάδι,
και η αεροπορία του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής βομβαρδίζει το Αφγανιστάν, 
την Υεμένη, το Κανταχάρ, τη Βασόρα, τη Γάζα, την Τεχεράνη,
καραδοκούμε κρυμμένοι στις μαζικές εξεγέρσεις και τις σιωπηλές διαμαρτυρίες 
κουκουλοφόροι γνωστοί ανάμεσα σε αγνώστους στις βίαιες διαδηλώσεις, 
μελαγχολικοί αρνητές της κυρίαρχης κουλτούρας, της μαζικής εκπαίδευσης 
και της βιομηχανίας διασκέδασης, 
οργισμένα παιδιά ενός κόσμου που ταξιδεύει στην άβυσσο

Που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου εδώ;
Που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου;

Καθώς η τυφλή υπακοή γεννάει ανισότητα 
και η σκέψη του τρόμου της επιβίωσης γεννά την ανάγκη για ασφάλεια,
τα κανάλια της καπιταλιστικής προπαγάνδας 
εμπορεύονται ψευδαισθήσεις στα συνηθισμένα μικροαστικά διαμερίσματα…
Καθώς τα εκλογικά αποτελέσματα, οι εμπορικές στατιστικές, οι κοινωνικές μελέτες και οι οικονομικές προβλέψεις βεβαιώνουν την ανυπαρξία μας 
εμφανιζόμαστε ξαφνικά σαν καταιγίδα, 
σαν κεραυνός που χτυπάει την Γη απ’ το διάστημα
και εξαφανιζόμαστε ξανά περιπλανώμενοι, 
χαμένοι μέσα στην έκσταση των στιγμών, την αυτοστοχαστική ενατένιση, 
τις ερωτικές ιστορίες, τα καινούργια σχέδια νυχτερινών επιθέσεων 
και τους δαιδάλους της υπόγειας κουλτούρας 

Ταξιδεύουμε σαν κρυμμένος σκορπιός στην ράχη ενός τοξικού ερπετού 
που γλιστράει με ιλιγγιώδη ταχύτητα 
στα γεγονότα, τις κραυγές, τις εμμονές, τις δόξες και τις αποτυχίες
του ανθρώπινου κόσμου…
Οθόνες, μόντεμ, μόνιτορ, ενισχυτές, συχνοτικοί λογάριθμοι, τυπωμένες σελίδες, ψηφιακές συνδέσεις, ψηφίδες σκέψης, καλωδιακές συνιστώσες, συναρτήσεις του απείρου, χαοτικές συνευρέσεις, μαθηματικά της αντίδρασης, θεωρίες αντιδογματικών εξεγερμένων   
δηλητηριάζουν τον υπάρχοντα κόσμο 
με επικίνδυνους ιούς από τα σώματα χιλιάδων ερωτευμένων ανθρώπων 
λυσσασμένων για Ζωή και Ελευθερία  

Κάνουμε τα γυμνά σώματα μας
σελίδες λευκές για να ζωγραφίσουν τα παιδιά την Ιστορία του κόσμου
Το δηλητηριασμένο φλεγόμενο σώμα μας 
γεννά το κεραυνό που θα κάψει τις αρχαίες μας πόλεις,
σελίδες λευκές για να ζωγραφίσουν τα παιδιά την Ιστορία του κόσμου.




Tάσος Σαγρής