The New York Times / Interview Tasos Sagris

You can read the interview to the newspaper THE NEW YORK TIMES here:
https://www.nytimes.com/20

Crimethinc Editions From Democracy to Freedom

BOOKS

From Democracy to Freedom

The Difference Between Government and Self-Determination

Democracy is the most universal political ideal of our day. George Bush invoked it to justify invading Iraq; Obama congratulated the rebels of Tahrir Square for bringing it to Egypt; Occupy Wall Street claimed to have distilled its pure form. From the Democratic People’s Republic of North Korea to the autonomous region of Rojava, practically every government and popular movement calls itself democratic.

But what is democracy, precisely? Is there a common thread that links all these different variants? And can any of them deliver on their promises?

In this critical appraisal, we trace democracy from its classical origins to its current ascendancy around the globe. Reviewing how democratic discourse has served recent social movements in the United States, Spain, Greece, Bosnia, Slovenia, and elsewhere around the world, we conclude by asking what it would mean to seek freedom directly rather than through democratic rule.

This book grew out of years of international dialogue between participants in these social movements. Exploring how recent uprisings have been catalyzed and limited by democratic discourse, From Democracy to Freedom explores the difference between government and self-determination, proposing new ways to understand what we’re doing when we make decisions together.

For more critical material on democracy, you could consult our classic text, “The Party’s Over: Beyond Politics, Beyond Democracy,” our poster series on the subject (which became the chorus of a song), Uri Gordon’s guest column, or our “Vote Here” stickers, one of which is included free in every copy of From Democracy to Freedom.

This book is available in Portuguese here and in German here.

more info: https://crimethinc.com

Destination Anarchy! EVERY STEP IS AN OBSTACLE

By Tasos Sagris of VOID NETWORK, this text is part of a series exploring the anarchist analysis of democracy in the book 

From Democracy to Freedom

The Difference Between Government and Self-Determination CRIMETHINC editions

I find myself in the courtyard of the School of Fine Arts in Athens, Greece. It’s May 25, 2011, a hot summer day. A five-day anarchist and anti-authoritarian festival starts in six hours and I am scrambling to prepare all the small details I have in mind. I’m working alone.

I walk across the campus to bring an electrician from one stage to the other. In Spain, people have been on the streets for ten days now, after 75 years of silence. They are sending us signals of revolt, bringing the flame of liberation from the Arab countries to European land. We are just setting up for our festival: sound systems for three stages and two areas for public discussions and lectures; there is a theater stage, a book fair area, and workshop areas. We are about 30 people from two affinity groups constructing an area for 12,000 people. We are acting like a Spartan army (totally paranoid ideas about the amazing abilities of a small group of determined fighters). The mind is a spaceship. People travel to other planets during the summer nights for thousands of years now. We are on our way to anarchy! Sometimes it seems far away; sometimes it is suddenly all around us.

This same afternoon, there is an assembly behind the Acropolis for people hoping to bring the flame from Spain to Greece. For a year now, a small weekly anarchist assembly has met in Syntagma Square in front of the Parliament to talk about the crises. At the new assembly this afternoon, people decide to go and camp in Syntagma following the calls for action coming from Spain, Tunisia, and Egypt. They publish a call for others to join them.

We can do an incredible amount of logistical work to prepare a space for people, but if the spirit of revolt draws them somewhere else, the important thing is to be there! We can spend our whole lives building a theoretical argument or an ideological position or an infrastructure for the movement—but when a revolt is taking place, we have to be ready to abandon what keeps us apart and find a way to meet each other, to spread beneficial ideas and revolutionary practices to those in rebellion.

What appeared that day was a tropical storm, an ocean arising in front of our eyes, vast and wild. 100,000 people gathered suddenly around the parliament, shouting the classic anarchist slogan against democracy, “We Want to Burn, We Want to Burn the Parliament, this Bordello!” Nobody was at the festival for the afternoon lectures; everybody was at Syntagma. More than 8000 people arrived late at night for the concerts and the techno-trance stage. The crowd was in a frenzy, sharing an unfamiliar and wild enthusiasm.

We went to camp at Syntagma with Void Network. We announced this in the weekly anarchist assembly “For the Self-Organization of the Society,” which we had been participating in for three years already. Some of the groups refused to come to Syntagma—they called it petit bourgeois, they kept a distance from it, just watching. Other anarchist, autonomous, and anti-authoritarian groups and individuals stayed at Syntagma all summer. We stayed there too, spreading anarchist ideas and practices among countless desperate people, participating in the organization of the Athens General Assembly to guarantee that everyone would have an equal opportunity to express himself or herself, to ensure that no political party or ultra-left group could manipulate the decisions, to keep leftists from taking over the movement.

Other groups came only for the three days of riots. The riots were vast… In the middle of financial collapse, in the middle of inhuman austerity measures, unemployment, and unbelievable state repression… this was one of the best summers of my life.

When the Greek government signed a contract with the IMF and Central European Bank in 2010, agreeing to austerity measures, it gave everyone the chance to see how global economic interests control representative democracy. People felt betrayed by politicians they had believed in for 40 years, politicians they had put in parliament to represent their interests. Furious, they imagined burning down the Parliament; many of them even tried to. Metal bars and 24/7 riot police protected the Parliament for three years, representing the final obstacle between the people and the economic interests that govern our lives.

The collapse of faith in representation was also a kind of emancipation. The obedient victims of superior logic and common sense shook free of the leadership of the politicians and the manipulation of the journalists. The unions and parties lost their influence. A new individual and collective intelligence and liberation arose in place of the old identities. Wild strikes took place after decades of apathy and obedience among what we call the general public, millions of people took part in wild riots—shouting first against themselves for believing in the politicians for so many years, and then against the politicians.

The people took a step. This is what happened during the summer of 2011 in Greece and many other countries.

YOU CAN READ ALL THE ARTICLE HERE:

https://crimethinc.com/

Not a struggle for the refugees, but with the refugees: Anarchism at work in Greece. / Interview Tasos Sagris

"We can imagine a horizontal and happy future for everybody - but we cannot impose this on society. The society has to come towards us, talk about it, prepare the revolution and manifest the revolution, as a society, not as an anarchist political organization. The society will do the revolution, not the anarchists. The anarchists will be there to offer their power and bodies to this struggle, but society has to decide: do we want totalitarianism, or do we want anarchy? There is no other question at this time.
Live from Athens, cultural activist Tasos Sagris discusses the political and social work of anarchists in austerity-era Greece - to provide support and mutual aid to the victims of capitalism and war, to defend the people from fascist and state violence, and to build and occupy the framework for a new, horizontal society, against capital, and for each other."

Tasos and Void Network were featured in the New York Times article Anarchists Fill Services Void Left by Faltering Greek Governance.

CLICK HERE TO READ & LISTEN the INTERVIEW:
Interview Transcript via Antidote Zine

source: https://thisishell.com/guests/tasos-sagris 

“Προσευχήσου για τις μέρες που έρχονται”- Τάσος Σαγρής

Προσευχήσου,
και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές.

Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα,
ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις και ό,τι σκέφτεσαι,
όλα όσα σχεδιάζεις θα μείνουν μισά, ο κόσμος δεν ολοκληρώνεται ποτέ
τίποτα δεν θα μείνει ίδιο ούτε για μια στιγμή,
πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου,
προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω σε τίποτα.

Τα αστέρια κυλάνε στις παρυφές του ανεμοδαρμένου μου σώματος
Νόμιζα πως ήξερα προς τα πού πηγαίνω αλλά τελικά δεν είχαμε πουθενά να πάμε,
όλα όσα έψαχνα στον κόσμο – ο κόσμος τα είχε κρύψει βαθιά μέσα μου
όλα όσα προσπαθήσαμε μείνανε μαζί μας σαν βάρος,
να τα κουβαλάμε υποχρεωμένοι να αναπαράγουμε τις αναμνήσεις τους
σε μια αιώνια ακινησία.

Σίγουρα δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία
να τα ξεκινήσουμε όλα αυτά ξανά πάλι από την αρχή
Οι σκιές των ανθρώπων
εμφανίζονται και εξαφανίζονται στις άκρες των ματιών μου
Η καρδιά μου φλέγεται για μια ζωή που διαφεύγει,
την ζούμε καθώς γλιστρά,
την αντιλαμβανόμαστε μόνο με τα μάτια κλειστά,
την αφουγκραζόμαστε μόνο όταν κλείνουμε τα αυτιά μας,
κλείσε τα αυτιά σου και άκου την σκέψη μου,
κοίτα τον ήχο της σιωπής μου,
νιώσε τον φόβο μου
καθώς κυλάμε μαζί
προς το τίποτα που μας υποσχέθηκαν οι λαμπερές βιτρίνες του κόσμου.

Τα λόγια μου επαναλαμβάνονται, όλα είναι ψέμα,
οι αναμνήσεις μου διαστρέφονται,
σε ξέρω πολλά χρόνια τώρα,
ξέρω πως τα έχουμε συζητήσει ξανά μαζί όλα αυτά,
κάθισε δίπλα μου, πιάσε το χέρι μου
υπάρχει μια μεγάλη προστατευτική αίσθηση στο δέρμα σου,
θέλω να αγγίξω το χαμόγελό σου,
να ζήσω λίγο ακόμα εδώ που είμαστε τώρα,
άπειρες μέρες, λίγα δευτερόλεπτα, εκατομμύρια χρόνια
όλα θα έχουν τελειώσει πολύ σύντομα.

Ξέρω πως οι προσευχές δεν άλλαξαν ποτέ τον κόσμο,
ξέρω πως τα ξέρεις όλα αυτά,
θέλω να μείνουμε εδώ κοιτάζοντας μαζί το τίποτα,
πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου.
Ξέρω πως οι προσευχές δεν άλλαξαν ποτέ τον κόσμο
και όμως καθώς σε κοιτάζω
σε παρακαλώ
προσευχήσου για τις μέρες που έρχονται
και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές.

NYXTA! [Yard Gal] της Rebecca Prichard – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 4 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ- Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ

Μετά την μεγάλη επιτυχία της παράστασης ΨΥΧΩΣΗ (4.48 Psychosis) της Sarah Kane το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη με το βραβευμένο βρετανικό έργο ΝΥΧΤΑ! (Yard Gal) της Rebecca Prichard στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Η Rebecca Prichard αποτελώντας μια λαμπρή συνεχίστρια του έργου της Sarah Kane και του θεατρικού ρεύματος In-yer-Face-Theater μας καλεί στο κέντρο μιας μητρόπολης του άμεσου μέλλοντος, μας προκαλεί να περιπλανηθούμε μαζί της σε ένα υπαρξιακό ταξίδι έως την άκρη της Νύχτας!

NYXTA!

YARD GAL της Rebecca Prichard

Σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ

Παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ | ΛΙΛΗ ΤΣΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ

Μουσική: Radiohead, Prodigy, Anne Clark, Total Eclipse, X Dream,                                                   Atmos, Sandman, Lou Reed, Μikael Delta, Yann Tiersen, Αrcade Fire

Video Art: Άλκηστις Καφετζή, Void Optical Art Laboratory

Σκηνικά: Κenny Mac Lellan

Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος

Μετάφραση: Anna Holloway

Διάρκεια: 90′

για μόνο 4 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Παρασκευή 2/3 και Σάββατο 3/3/2018

Παρασκευή 9/3 και Σάββατο 10/3/2018

Ώρα έναρξης 23.00

Γενική είσοδος: 10 e

Μειωμένο: 8 e (ισχύει για φοιτητές και ανέργους)

Κρατήσεις θέσεων: 2310237700

Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ

Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή)

Θεσσαλονίκη

 Παραγωγή:

+ INΣΤΙΤΟΥΤΟ Πειραματικών Τεχνών http://theinstitute.info

με την υποστήριξη της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ http://voidnetwork.gr

ΕΓΡΑΨΑΝ για την παράσταση:

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ -εφημερίδα Αυγή: (...) Έχω ήδη επισημάνει τη σημαντική σκηνοθετική δουλειά του Τάσου Σαγρή και της ομάδας του πάνω στο σύγχρονο, ριζοσπαστικοποιημένο ευρωπαϊκό πολιτικό θέατρο. Ζούμε μια εποχή θεσπισμένης βαρβαρότητας, μια «περίοδο παγετώνων» του πολιτισμού. Το έργο δεν είναι απελπισμένα «τυφλό», αλλά αφήνει διέξοδο στο ανθρώπινο αίσθημα, προάγοντας την αδιάλλακτη φιλία, μέχρι αυτοθυσίας, ανάμεσα στα δύο κορίτσια που τα δένει η αρχή του έρωτα, όχι του θανάτου. Δίνεται, έτσι, ομόλογα από τη σκηνοθεσία ως ένα ανεπανάληπτο, «άπαξ» αγαπητικό συμβάν, κάθετα, γυμνά, επικά, σαν όρθιο εμβατήριο, όχι καταγγελτικά αλλά σπλαχνικά, σαν σάλπισμα μιας κερδισμένης μάχης με το ανέφικτο, παιγμένο εξαίρετα, με αυτοπάθεια, από τις δύο νεαρές ηθοποιούς Σίσσυ Δουτσίου, Λίλη Τσεσματζόγλου. Με μουσικές εξαίσιες νεανικές με video ονειρικά (Άλκηστις Καφετζή), με ωραία «γραφίστικη» όψη (Κένι ΜακΛέλαν).  Ένα έργο αλήθειας, μια παράσταση διαφάνειας. (...) 

ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ -θεατρολόγος: (...) Μια παράσταση άκρως ταξιδιάρικη, παρά την σκληρή της θεματολογία. Από την μία, η  Σίσσυ Δουτσίου απλώνεται στον χώρο ως μια προσωπογραφία ευρωπαϊκής κινηματογραφικής φινέτσας, από τα πρώτα λεπτά της σκηνικής της παρουσίας (ήδη από την αρχική προβολή του βίντεο). Η έντασή του ρόλου της έβγαινε από την φωνή ακόμα και από την άκρη των δαχτύλων της. Με γαλλική φινέτσα έμπαινε σε κορμί ναρκομανή, εύθραστη και διέκρινες μια αλλόκοτη, γοητευτική φιγούρα να παίζει μπρος στα μάτια σου. Υποκριτική διάφανη, ρεαλιστική τόσο θεατρική όσο και κινηματογραφική, που με μαεστρία μας προσφέρει η παρουσία της.  Η Λίλη Τσεσματζόγλου, από την άλλη, απέδιδε με την σκηνική της παρουσία μια πορνογραφική μαιτρ της κοκαϊνης στον δικό της ρόλο. Το βίντεο που την παρουσιάζει κατά την διάρκεια της παράστασης σε μια ερωτική σκηνή ταυτόχρονα με δυο άντρες- για να βγάλει την δόση της- υπογραμμίζει με μια ρεαλιστική, κάπως ωμή ματιά την σκοτεινή της ψυχοσύνθεση. (...)

ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ - Patra Events: (...) Η σκηνή  μεταμορφώνεται σε ένα σκηνοθετικό αριστούργημα, στο οποίο οι σκηνές, η πλοκή, τα συναισθήματα εναλλάσσονται στα μάτια του θεατή με έναν τρόπο κινηματογραφικό, διατηρώντας ωστόσο στο έπακρο την αμεσότητα και την ποιότητα που κάνει το θέατρο να ξεχωρίζει. Κι εδώ είναι η ιδιαιτερότητα του έργου: Δεν πρόκειται για μία θεατρική μεταφορά ενός κινηματογραφικού έργου, αλλά ούτε και για «φθηνά», κινηματογραφικού χαρακτήρα τρικ, με σκοπό, απλά, να γίνει το έργο κάπως πιο θεαματικό, πιο εύπεπτο. Σε ένα τέτοιο δύσκολο και απαιτητικό είδος θεάτρου, όπως είναι το «in yer face theater», κάτι τέτοιο θα το έκανε τουλάχιστον γραφικό. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με την ανάδειξη όλων των συστατικών του έργου στον απόλυτο βαθμό. Τα βίντεο που προβάλλονται, από τη μία σε ταξιδεύουν, σε βάζουν πέρα για πέρα στο κλίμα του έργου και κρύβουν μέσα τους σημαντικά νοήματα, έτσι ώστε ο θεατής δεν παρακολουθεί απλά, αλλά γίνεται συμμέτοχος, συμπρωταγωνιστής και βλέπει μπροστά του να ξεδιπλώνεται ένας κόσμος, που πιθανόν δεν είχε καν φανταστεί ότι υπάρχει πραγματικά.  Η σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή, απλή και λιτή, αναδεικνύει τους ζωντανούς διαλόγους μιας δημιουργικής και ρέουσας μετάφρασης, που έχει επιμεληθεί η Άννα Χάλογουεϊ, και αποσπά ερμηνείες που αποδίδουν κλιμακωτά τις συναισθηματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις των δύο κοριτσιών. Ο Τ. Σαγρής εστιάζει στις ηρωίδες του έργου και η ιστορία τους ξετυλίγεται μέσα από την διήγησή τους, τις κινήσεις τους και το παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι, επιτυγχάνοντας, έτσι, να αναδείξει την δυναμική του έργου χωρίς να κουράζει τον θεατή. Η κινησιολογία ακολουθεί και υπηρετεί εύστοχα την σκηνοθετική γραμμή. Μέσα από τους εκρηκτικούς τόνους των μουσικών επιλογών περιγράφονται με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο οι καταστάσεις που βιώνουν τα πρόσωπα. Οι καίριοι φωτισμοί συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας τεταμένης ατμόσφαιρας, ενώ το αφαιρετικό, λειτουργικό σκηνικό αποδίδει την ψυχρότητα του περιβάλλοντος χώρου. Το όλο εγχείρημα στηρίζεται στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, οι οποίες έχουν δουλέψει σκληρά, χτίζοντας μία αμφίπλευρη και αλληλοσυμπληρούμενη σκηνική σχέση. Η Λίλυ Τσεσματζόγλου (Μαίρη) και η Σίσσυ Δουτσίου (Πέπη) ενσαρκώνουν κυριολεκτικά τις δύο κοπέλες, με κινήσεις ακρίβειας, πλούσιες συναισθηματικές αποχρώσεις, ψυχολογικές εναλλαγές και μεταπτώσεις, δημιουργώντας συγκινησιακές εξάρσεις μέσα από μια κοινή υποκριτική γλώσσα.  Οι δύο ηθοποιοί καταθέτουν ερμηνείες ψυχής με την ανόθευτη αλήθεια ενός γνήσιου και ανεπιτήδευτου παιξίματος, σε σημείο που θέλεις να τις αγκαλιάσεις και να γίνεις ένα μαζί τους. Ο Τάσος Σαγρής και η Σίσσυ Δουτσίου, μέσα από το «Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών», έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους ένα σύστημα προσωπικών συνειρμών, οι οποίοι είναι οργανικοί και ξεχύνονται σαν ένας ποταμός θεατρικής σκέψης και εμπειρίας. Αυτό είναι που λείπει στην Ελλάδα στο σύγχρονο θέατρο, αυτή η αφοσίωση και η πραγματική καταβύθιση στο νόημα και τον κόσμο του έργου. Μπράβο και συγχαρητήρια που υπάρχουν και μας χαρίζουν κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία στο θέατρο.

ΜΑΡΩ ΠΑΝΑΓΗ - Smashing Culture: (...) Δύο σώματα, δύο ραγισμένες δυνατές φωνές, ένα σκηνικό και η σκοτεινή σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή μάς εντάσσουν στο ψυχεδελικό κλίμα δύο δυστυχισμένων κι άλλοτε ευτυχισμένων ψυχών. Η πρωτοτυπία της παράστασης έγκειται στον συνδυασμό δύο εντελώς διαφορετικών τεχνών: κινηματογράφου και θεάτρου. Ο σκηνοθέτης έχει εντάξει στην παράσταση κινηματογραφικά πλάνα που δίνουν ταχύ παλμό στο έργο και ταξιδεύουν τη σκέψη σε γνωστά και άγνωστα μέρη. Η γρήγορη εναλλαγή των πολύχρωμων video art σε συνδυασμό με τα έντονα μουσικά ηχοτοπία δημιουργούν αυτή την αίσθηση της αγωνιώδους αναμέτρησης με τον εαυτό μας. Πράγματι, η μελωδία των Radiohead, ο βιομηχανικός θόρυβος των Prodigy, η μελαγχολία του Lou Reed και του Yann Tiersen και πολλών άλλων είναι η ιδανική μουσική επένδυση που ξεφεύγει από τη μονοτονία και ταιριάζει με τους δυναμικούς, άλλοτε φιλοσοφικούς κι άλλοτε καθημερινούς διαλόγους-μονολόγους των πρωταγωνιστριών. Βλέπουμε μια μαραμένη Ευρώπη; μια βρώμικη Αμερική; μια ξεχασμένη Αθήνα; Τα κινηματογραφικά πλάνα του σκηνοθέτη είναι καθολικά, μάς μεταφέρουν από τη μια πόλη στην άλλη, μάς θυμίζουν τι κρύβεται κάτω από αυτήν. Οι ερμηνείες μας καθηλώνουν και ξυπνούν μέσα μας καλά κρυμμένα όνειρα και φαντασιώσεις. (...)

"Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ δεν είναι η Ζωή" Tάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο

Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα,

σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη,

θα αγγίζεις τα χέρια μου και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου

και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες,

μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα.

Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω, και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια.

Θα κοιτάζουμε γύρω μας και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη

και αληθινές ιστορίες

και μια μελωδική ορχήστρα θα ακούγεται από το βάθος του ουρανού

και η Αλίκη από την χώρα των Θαυμάτων θα πίνει κόκκινο κρασί στην πλατεία

φορώντας κόκκινο παλτό, κάτω από μια κόκκινη τέντα,

 μεγάλη σε ηλικία πια,  ένα βροχερό απόγευμα.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.

Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Πρέπει να βρεθεί ένας  τρόπος αυτά τα δύο να συναντηθούν μεταξύ τους.  

Η ζωή είναι ένα φευγαλέο χαμόγελο μιας ηλικιωμένης καλοντυμένης κυρίας

που βαθιά μέσα στα μάτια της μπορείς να δεις

τα άγουρα μάγουλα μιας δεκαεξάχρονης ερεθισμένης για χάδια και έρωτα.

Η ζωή είναι να κοιτάζεις την θάλασσα και να έχει ζέστη

 και ο ήλιος να σου ακουμπάει τους ώμους.

Η ζωή είναι ο ήχος μια κιθάρας και ενός βιολοντσέλου

και καθαρά λευκά σεντόνια και ορθάνοιχτα παράθυρα και πόρτες χωρίς κλειδαριές.

Η ζωή είναι ένα χειροκρότημα που ακούγεται από μακριά μέσα στην νύχτα

για άγνωστο λόγο, είναι μια προσπάθεια χωρίς τέλος και χωρίς τελικό σκοπό,

είναι η γεύση από τα χείλια της το απόβραδο, 

είναι να είσαι ελεύθερος μέσα στην πιο σκοτεινή φυλακή.

Η ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή

Η ζωή που ζούμε είναι μια σειρά από αυταπάτες και όρια,

μια σειρά απογοητευτικών πράξεων και λανθασμένων αναγκών,

μια καταναγκαστική προσπάθεια, ένα παιχνίδι επιβίωσης,

ένας φευγαλέος ασήμαντος εφιάλτης μέσα σε μια νύχτα χωρίς τέλος.

Η Ζωή είναι να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι

και να έχω τον χρόνο να χαϊδεύω τους φόβους σου,

να βάζω  τέλος στις αυταπάτες μου

και να μπορούμε μαζί να κάνουμε το δηλητήριο φάρμακο.

Η ζωή στέκει στον ορίζοντα της ζωής μας και περιμένει,

καραδοκεί σαν τίγρης μες στο σκοτάδι.

 

Νεαρές ερωτευμένες γυναίκες

φέρνουν παιδιά στην αγκαλιά τους

και τα αφήνουνε στα χέρια του ωκεανού,

ο ουρανός παρατηρεί απόκοσμος και σκοτεινός,

δεν υπάρχει πουθενά κανένας τόπος που να μπορείς να κρυφτείς από την ζωή.

Η ζωή είναι επικίνδυνη, απρόβλεπτη,

ένα άγριο ποτάμι από ήχους εκρήξεων και ξαφνικές αλλαγές

και υγρές μοναχικές σκοτεινές νύχτες.

Δεν μπορείς να κρυφτείς από την ζωή σου.

Η Ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή.

Άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε…

Η ζωή που ζούμε είναι μια αλληλουχία καταναγκαστικών πράξεων

και λανθασμένων αποφάσεων,

ένα μάταιο κυνήγι θησαυρού,

ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι ξεχασμένο στην γωνία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού,

μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία από μια ξεχασμένη στιγμή ευτυχίας,

ένα κάτεργο,

μια φυλακή για αποβλακωμένους, υπνωτισμένους θεατές και θεατρίνους,

μια ασήμαντη παράσταση που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα ξανά και ξανά

χωρίς νόημα, χωρίς τέλος  

Θα περπατήσουμε σιωπηλοί και ερωτευμένοι,

τυλιγμένοι από μικρά δευτερόλεπτα ευτυχίας

που θα αντηχούνε για πάντα 

στους δρόμους και τις κατακόμβες, στα διαμερίσματα και τα υπόγεια,

στα θέατρα και τους κήπους και τις άδειες πλατείες. 

Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά σαν εραστές, σαν γονείς, σαν παιδιά

θα βρεθούμε σε ένα μεγάλο κρεβάτι στην Βαρκελώνη,

σε ένα λευκό καράβι στην Μεσόγειο, σε ένα μπαρ στο Παρίσι,

ένα οδόφραγμα στο Βερολίνο,

σε μια φτωχική καλύβα στην Σενεγάλη, μια οροσειρά του Νεπάλ,

στην παραλία του Νείλου στο Κάϊρο, στην εκστατική νύχτα του Σαν Φραντζίσκο

δίπλα στον απέραντο ωκεανό,  θα συναντηθούμε ξανά, ένα ξημέρωμα στην Βεγγάλη,

και ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στην Αθήνα

ξανά και ξανά.

Θα μοιάζουμε νέοι, ξένοι, άγνωστοι, τυχαίοι, άλλοι

και όμως θα ξέρεις ποιος είμαι,

και όμως θα σε ξέρω πολύ καλά με την πρώτη ματιά.

Θα συναντηθούμε ξανά.

Θα συναντηθούμε ξανά…

 Κάθε φορά, θα συναντηθούμε ξανά και ξανά

και πάλι από την αρχή.

Και θα ζήσουμε μαζί το ίδιο βροχερό απόγευμα,

σαν τώρα,

όπως Τώρα.

Θα συναντηθούμε ξανά…  Όπως Τώρα…






Πρώτη δημόσια ανάγνωση: 
Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών 
Κατάληψη Εμπρός / Mάρτιος 2014